25. Garstka wspomnień

Hej :) Po ostatniej notce pojawiło się pytanie czy Sakura została jakoś wykorzystana na tle seksualnym przez Akatsuki.. Oczywiście nie, ucierpiała tylko albo aż na tle psychicznym. A skończyłam już jednopartówkę więc nie znacie dnia ani godziny kiedy ją wstawię :P Pozdrawiam!

- Gdzie?! Po co?!

- Sakura-chan ma amnezje, pamięta tylko Ciebie!

- Mnie?! Czemu?!

- Nie mam pojęcia. – powiedział nadal biegnąc, lecz rozproszyło go coś z tyłu, odwrócił się za siebie i trzasnął w szpitalne drzwi wejściowe, które były zamknięte, po czym osunął się na ziemię.

- Boli!- wyjąkał siedząc na ziemi.

- Hahahaha!- nie mogła powstrzymać się od napadu śmiechu Namida. Pokładała się na ziemi, lecz po chwili zebrali się i byli już u góry. Ayako weszła powoli do środka i usiadła tuż obok różowowłosej. Ta popatrzyła na nią i odezwała się słabo:

- Ayako…

- Jestem tu Sakura.

- Nic nie pamiętam.- powiedziała smutnym głosem Haruno.

- Musisz sobie co nieco przypomnieć.

- Wiem.

- Hmmm a pamiętasz Naruto?

- Kto to? Nie pamiętam.

- On był dzisiaj tu u Ciebie.

- On mi zrobił krzywdę!- krzykła chowając się pod kołdrę.

- No coś ty! On Cię bardzo lubi.

- Lubi mnie?

- Pewnie! Nigdy by cię nie skrzywdził.

- A wtedy?

- Nie było go przy nas.- powiedziała brązowowłosa i Czekała na reakcje zielonookiej.

- Mogła byś mi go opisać?- powiedziała różowowłosa zamykając oczy. Druga zielonooka wykonała polecenie:

- A więc jest blondynem o dłuższych włosach które opadają mu na jego bardzo błękitne oczy. Z trzema rysami na jednym i drugim policzku. Ubrany w pomarańczowo-czarny dres.- powiedziała gestykulując przy tym- Jest bardzo wesoły, śmieszny ale także troszkę głupkowaty.

 

Różowowłosa przez cały ten czas wyobrażała sobie Uzumakiego lecz nie zdołała sobie przypomnieć postaci niebieskookiego:

- To nic nie dało.

- Wiesz… może pozwól mu tu przy Tobie posiedzieć, poopowiadać.- zaproponowała Namida.

- Dobrze, dam mu szanse. Tylko..- powiedziała przerywając i łapiąc przyjaciółkę za rękę- niech wejdzie jak będę spać.

- Nie ma sprawy.- odpowiedziała uśmiechając się w jej stronę, po chwili wyszła z pomieszczenia. Gdy wyszła z pomieszczenia stanął przed nią Uzumaki:

- I jak?!- zapytał przypierając brązowowłosą do ściany.

- Naruto dusisz!- wydusiła odpychając blondyna i nabierając powietrza.- Więc możesz u niej przebywać, ale dopiero gdy pójdzie spać.

- Yatta!- krzyknął na cały oddział i przylgnął do szyby.

- To ja już pójdę.- powiedziała odchodząc. Niebieskooki gdy zauważył że Haruno zasnęła wszedł do środka, usiadł na krześle i chwycił dłoń zielonookiej gładząc ją kciukiem.

- Wiesz Sakura-chan pamiętam jak Cię poznałem.- zaczął spoglądając na jej twarz, nadal miała zamknięte oczy lecz blondyn nie wiedział że tak naprawdę wszystko słyszała. 

- Kiedy byliśmy mali, miałem strasznie ciężkie dzieciństwo. Nie miałem rodziców ani bliskich. Wielu ludzi patrzyło na mnie z pogardą, ponieważ byłem i jestem nosicielem demona.- przerwał ocierając łzy które ściekały z jego twarzy. Spod zamkniętych oczu zielonookiej także zaczęły sączyć się łzy, lecz niebieskooki kontynuował:

- Chciałem zawsze zrobić wszystkim na złość! Miałem dość tego wszystkiego, tego że inni mają przyjaciół i rodziców a ja nie. Moim ulubionym miejscem od zawsze była huśtawka obok akademii. Pamiętam dokładnie kiedy zaczęła się nasza znajomość. – powiedział i przejechał dłonią po włosach Haruno, która otworzyła załzawione oczy i powiedziała:

- Kontynuuj… Naruto…

- Więc szedłem drogą do Ichiraku, nawet nie zauważyłem kiedy naokoło mnie utworzył się krąg ludzi. Dochodziły do mnie same złe słowa z ich strony typu: „lisi demon”, „ po co się urodził”. Zacząłem płakać.

- Biedny…- powiedziała smutno różowowłosa i ułożyła dłoń na policzku blondyna.

- Gdy wszyscy ludzie odeszli zostałem tam sam nadal łkając. Lecz nagle poczułem że ktoś mnie przytula, przetarłem swoje oczy i ujrzałem różowe włosy i usłyszałem te słowa: „ Nie płacz, przetrwamy to razem”. Od tego czasu nasza znajomość rozkwitała, lecz przeszkodzili nam w jej dalszym rozwijaniu twoi rodzice…

- Piękne wspomnienia.. Ale ja…

- Sakuro Haruno wypisujemy Cię.- powiedział  człowiek w białym kitlu który wtargnął do Sali. Po paru minutach wyszli ze szpitala przed nim czekała na nich Namida.

- Ayako!- krzykła różowowłosa przytulając się do brązowowłosej. Zielonooka spojrzała na twarz blondyna która wyrażała głęboki smutek.

- Chodźmy już.

- Ale gdzie?- zapytała Haruno rozglądając się po okolicy.

- Właśnie gdzie?- zapytała szeptem Uzumakiego, Namida.

- Do niej.- powiedział idąc cały czas z przodu. Dziewczyny cały czas przyglądały się mu, idąc parę kroków za nim.

- Czy coś go trapi?

- Nie mogę Ci powiedzieć.- odpowiedziała brązowowłosa.

- Szkoda.- odpowiedziała zmartwiona zielonooka.

Po 15 minutach doszli do mieszkania różowowłosej, przeszli przez korytarz. Haruno weszła do sypialni i usiadła na łóżku. Nagle nie wiadomo skąd rozległ się dźwięk dzwonka.

- Ohayo Naruto! Jest Sakura?- zapytał Inuzuka.

- Nie ma.- odpowiedział od niechcenia blondyn.

- Robimy imprezkę!- krzyknął właściciel psa.

- Dobra będziemy.- odpowiedział i trzasnął kumplowi drzwiami przed nosem.

- Bolało idioto!- krzyknął i odszedł. Niebieskooki upadł na łóżko, sam nie wiedział czy to z powodu zmęczenia czy też z powodu bezradności. Następnego dnia odbywała się impreza, zielonooka jak i blondyn byli już na miejscu. Uzumaki myślał że może tu wśród grona znajomych powrócą Haruno wspomnienia.

- Ale dużo ludzi!- krzykła różowowłosa chowając się za Uzumakim.

- To nasi przyjaciele.- powiedział uśmiechając się do kunoichi. Przywitali się ze wszystkimi, przyszła nawet Ayako. Za chwilę rozległ się wielki huk tłuczonego szkła.

- Neji patrz jak chodzisz!- krzyknął Kiba układając nieuszkodzone szklanki.

- Spoko- wydukał Hyuuga. Impreza dopiero co się rozkręcała a już niektórzy byli nietrzeźwi z powodu sake. Gdy rozległa się muzyka wszyscy zaczęli tańczyć, Haruno bała się każdego więc została przy stoliku. Uzumaki tańczył z TenTen, Kiba z Hinatą, i wiele innych. Nagle do Haruno podszedł Lee:

- Ohayo piękna.- powiedział siadając naprzeciw niej i mrugając do niej okiem.

- Nie znam Cię!- krzykła odpychając go od siebie.