26. Boje się nawet ciemności

- To przecież ja Twój ukochany.- powiedział zbliżając się do zielonookiej. Ta wymierzyła w niego cios odpychając go na tańczących ludzi a sama uciekła. Po chwili niebieskooki zorientował się że nie ma jego kunoichi. Przeszukał każdy kąt salonu, lecz jej nie było.

- Lee widziałeś Sakure-chan?- zapytał zdenerwowany blondyn.

- O… tak. Rozmawiałem z nią, chciałem ja pocał…..

- Gdzie poszła?!- warknął unosząc go za koszulkę ku górze.

- Pobiegła w stronę pokoi na pierwszym piętrze.

- Dzięki.- powiedział i rzucił czarnookim na ścianę. Przemierzał korytarze w poszukiwaniu zielonookiej, zostały mu do sprawdzenia tylko dwa pokoje a po chwili już jeden. Przełknął głośno ślinę i powolnym ruchem przekręcił klamkę, drzwi otworzyły się. Ujrzał on Haruno siedzącą na łóżku, trzęsła się ze strachu oraz płakała. Nagle jej zielone oczy patrzyły  w kierunku niebieskookiego który się do niej zbliżał:

- Sakura-chan.. Mogę usiąść?- zapytał niepewnie aby nie „spłoszyć” kunoichi. Ta pokiwała twierdząco głową nie wypowiadając ani słowa, nadal wpatrując się w blondyna.

- Dlaczego uciekłaś?

- Bałam się.- powiedziała cichutkim głosem.

- Kogo?

- Tych ludzi.

- To nasi przyjaciele.- powiedział spokojnie przysuwając się do różowowłosej.

- Ale on był podobny do tego który mnie skrzywdził!- krzykła przylegając do klatki piersiowej liska. Uzumaki oplótł  wokoło niej niepewnie ręce i przytulił ją lekko do siebie.

 

- Skarbie to był Lee.- powiedział zatapiając twarz w jej aksamitnych, pachnących szamponem wiśniowym włosach. Na co ona bardziej wtuliła się w blondyna, poczuła jego perfumy, dobrze pamiętała ten zapach słodkich perfum niebieskookiego mieszających się z zapachem ramenu. Natłok wspomnień zaczął powracać do jej umysłu w objęciach Uzumakiego. Wszyscy przyjaciele, ich twarze, właśnie ich przypominała sobie wszystko co o nich wiedziała. Podniosła głowę ku górze wpatrując się w błękitne oczy Jinchuuriki.

 

Różowowłosa po chwili wpatrywania się w blondyna, założyła mu ręce na kark. Zdezorientowany blondyn nie wiedział co ma robić więc zaczął oddalać się od zielonookiej:

- Sakura-chan co ty robisz?!

- Kocham Cię lisku!- powiedziała kładąc się na nim tym samym złączając się z nim w pocałunku, który po chwili niebieskooki zaczął oddawać, lecz z braku oddechu musiał go na chwilę przerwać:

- To odzyskałaś pamięć?

- Tak pamiętam wszystko! Dziękuje.- powiedziała przytulając się do chłopaka.

- To co może wracamy do reszty?- zaproponował Uzumaki.

- Mam inne plany kochanie!- krzykła przewracając niebieskookiego tak aby leżał na niej.

- Nie.- odpowiedziała wystawiając język.

- No to idziemy spać.- powiedział blondyn układając się obok Haruno, i przykrywając się kocem, na co zaprotestowała różowowłosa.

- Co ty wyprawiasz Naruto?!

- Idę spać.- powiedział ziewając a następnie uśmiechając się chytrze w jej stronę.

- Ej a ja?!- zapytała chowając się pod pledem.- Jesteś uparty!

- Wiem o tym.

- Więcej okazji nie będzie.- powiedziała urzekająco wstając z łóżka, lecz została zatrzymana przez niebieskookiego.

- No dobra, dobra chodź.- powiedział ciągnąc Haruno z powrotem w swoją stronę.

Różowowłosa zdjęła górę swojej garderoby, tak samo jak i Uzumaki. Niebieskooki widząc Haruno pół nagą schował się pod kołdrę, lecz jednym okiem podglądając co robi jego kunoichi. Ona weszła na łóżko i dźgnęła blondyna w oko.

- Haha jesteś jak Jirayia… Nie dobry podglądacz.- powiedziała śmiejąc się w niebogłosy.

- To bolało.- powiedział przykrywając dłonią oko.

- Ojeju.- odpowiedziała biorąc dłoń blondyna i całując go w oko.- Lepiej?

- Jeszcze nie!- krzyknął kładąc się na niej.

 

 

Cała noc upłynęła im w bardzo miłej atmosferze, mimo że na dole trwała impreza oni także bawili się świetnie. Kto by pomyślał że różowowłosa zrobiła „to” z Uzumakim, niegdyś kimś kogo ignorowała. Następnego dnia jako pierwsza obudziła się Haruno, niebieskooki nadal smacznie spał, wyczerpany  i zmęczony nocną „zabawą”. Zielonooka postanowiła wziąć prysznic, ciepłe krople wody opadały na jej ciało. Po chwili przyjemności wytarła się i ubrała w swój codzienny strój. Następnie podeszła do blondyna i pocałowała go w usta lecz ten nawet nie drgnął spał jak suseł:

- Śpiochu.- szepnęła i powolnym krokiem by nie zbudzić niebieskookiego wyszła z mieszkania. Szła przed siebie rozglądając się wokoło, miasto budziło się właśnie do życia, ciągle myślała o nocy jaką spędziła z Uzumakim, rozkojarzona Haruno po chwili wpadła na kogoś:

- Namida?- zapytała masując obolałe miejsce.- Gdzie tak pędzisz?!

- On tu jest!- krzykła pokazując palcem przed siebie.


 Ohayo:) Jak widzicie notka trochę dłuższa <fanfary>  I ma az dwa obrazki!!  Co do notki jak widzicie Sakura odzyskała pamięć! Yatta!! I jak myślcie? Kogo ciekawego dostrzegła Namida? To w kolejnej notce:D A teraz zapraszam na mini konkurs w którym nagrodą jest albo jedno pytanie odnośnie opowiadania( o dowolnej treści) albo notka ktora bedzie dedykowana tej osobie ^^ A teraz do rzeczy daję tu dwa obrazki i musicie rozpoznać kogo są te słodkie dzieciaki xD O ile je poznacie :P