29. Sam jesteś diabełkiem… tato.

- Że wpadłaś z kimś innym niż Naruto.- powiedział to na tyle głośno że usłyszał to niebieskooki który szybko podbiegł do dwójki shinobi.

- Czyli okłamałaś mnie Sakura-chan?!- zapytał podwyższonym głosem blondyn.

- Nie! Naprawdę znalazłam ją na misji!- tłumaczyła się Haruno.

- Nie wierze!- krzyknął Uzumaki i pobiegł przed siebie.

- Naruto zaczekaj!- krzykła za nim chciała pobiec za blondynem lecz powstrzymał ją Nara.

- Zostaw go.

- Dzięki Shikamaru!- krzykła i odepchnęła go po czym pobiegła przed siebie wołając mała.- Yahiko chodź!

Przez najbliższe dwa tygodnie nie wychodziła z domu, popadła w totalną depresje po kłótni z Uzumakim. Wiedziała że była niewinna lecz i tak nikt ze znajomych nie chciał jej uwierzyć. Haruno założyła na ubranie swój szlafrok piła właśnie herbatę, było jej niedobrze przez całą noc nie zmrużyła oka. Bolał ją brzuch, głowa także nie zostawała w tyle.

- „Co mi się dzieje… Czyżby to było to co myślę?”- pomyślała w duchu i spojrzała na swój brzuch, wtem rozległ się dźwięk dzwonka.- Yahiko otwórz proszę.

Mała zbiegła na dół, i jednym szybkim ruchem otworzyła drewniane drzwi, za nimi ukazała się Namida.

- Mogę wejść?

- Nie. – powiedziała lecz później powiadomiła- Sakura przyszła jakaś dziewczyna!

- Wpuść ją.- powiedziała różowowłosa z kuchni. Ayako powędrowała za dziewczynką do pomieszczenia. Stan Haruno był fatalny, niepoukładane włosy, podkrążone oczy, wielki nieporządek w domu.

- Co się stało?!- krzykła brązowowłosa widząc  to wszystko.

- Ayako…- szepnęła patrząc jej w oczy.- Gdzie byłaś?

- Tsunade wysłała mnie na misję.- powiedziała siadając obok Haruno.- A teraz ty mów co jest?

- Naruto, Shikamaru, Hinata, Yahiko.- różowowłosa wymieniła tylko imiona.

- Co oni zrobili?!

- Shikamaru przyjął plotkę od Hinaty i uznał ją za prawdę, Naruto w to uwierzył i nie chce mnie znać bo myśli że Yahiko jest moją córką.

- Wiem Sakura.- powiedziała przytulając ją do siebie.

Mała czerwono włosa widząc tą całą sytuacje postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce, ubrała się i wyszła z domu trzaskając drzwiami. Biegła w poszukiwaniach Uzumakiego, jak się okazało był w swoim domu. Gdy tam dotarła zakołatała  do drzwi jego mieszkania, po chwili otworzył niebieskooki:

- Ohayo.

- Naruto słuchaj!- krzykła czarnooka dźgając palcem w brzuch Uzumakiego- Masz natychmiast przeprosić Sakure!

- Nic nie muszę!- powiedział robiąc obrażoną minę.

- Posłuchaj… Nie jestem spokrewniona z Tobą….

- Wiem o tym ale z Sak….

- Z nią także nie!- krzykła wchodząc mu w zdanie.

- Nie wierzę!- krzyknął blondyn próbując zamknąć drzwi.

- Uwierz!- powiedziała nie dopuszczając do tego by ją zbył.

Siłowali się przez chwilę, mimo że mała miała dopiero 5 lat miała duże zapasy siły w zanadrzu.

- Dobra przemyśle ale idź już!- powiedział zmęczony niebieskooki.

- Nie ma mowy!- krzykła i chwyciła go za dłoń po czym pociągła za sobą.

- Zostaw mnie diabełku!- powiedział wyrywając się co powodowało ból.- Boli!

- Nie wierć się to nie będzie bolało.- powiedziała chichocząc czerwonowłosa po czym blondyn się poddał i poszedł za nią jak pies na smyczy. Po dłuższym czasie dotarli pod dom Haruno. Weszli po cichu po schodach i dotarli do kuchni. Zielonooka na widok blondyna zaczęła płakać.

- Sakura-chan…- szepnął widział co jej zrobił, nie mógł tego znieść chciał ją dotknąć lecz ona wzdrygnęła się na ten gest, wstała i wyskoczyła przez okno zrzucając z siebie szlafrok. Jedyne co od niej usłyszał to słowa:

- Co czujesz gdy widzisz gdy ukochana osoba płacze z twojego powodu!

Całą tą sytuacje obserwowała Namida, ona pewnie postąpiła by tak samo jak różowowłosa. Ayako nie mogła już wytrzymać i wybuchła:

- Co ty idioto wyczyniasz?!

- Nie nazywaj mnie tak!

- Czy ty naprawdę tego nie widzisz?!- zapytała szarpiąc go za ubranie.

- Widzę! Yahiko jest córką Sakury-chan!

- To same brednie!

- Skąd ty to możesz wiedzieć!

- Ponieważ ja jej słucham! Nigdy ale to nigdy nie chciała by żebyś cierpiał! Zrób to samo dla niej debilu!- krzykła mu to prosto w twarz po czym warknął blondyn:

- To wszystko przez to dziecko!- powiedział pokazując palcem na czerwonowłosą która momentalnie zaczęła płakać i wybiegła z pomieszczenia.

- To dziecko nie jest niczemu winne!- krzykła i wybiegła za nią.

Mała biegła co tchu chciała być jak najdalej od tamtego miejsca, nie chciała być dla nikogo zawadą, za nią podążała brązowowłosa lecz w połowie drogi zgubiła ją ale znalazła zielonooką:

- Sakura-chan!- krzykła na co Haruno spojrzała na nią załzawionymi oczami. Różowowłosa nic nie mówiła więc Namida usiadła obok niej.- Wszystko w porządku? Jesteś jakaś blada.

 

 

- Nic nie jest w porządku.- szepnęła dotykając brzucha.

- Nie rozumiem.

- Jestem w ciąży Ayako.

- Z kim?!

- Z Naruto oczywiście.- odpowiedziała przytulając się do swoich kolan.- Gdzie Yahiko?

- Uciekła.

- Że co?!- krzykła zdenerwowana różowowłosa podnosząc się z ziemi.

- Nie denerwuj się.- powiedziała brązowowłosa uspokajając przyjaciółkę.

- Ayako trzeba jej poszukać!- krzyknęła po czym wskoczyła na pobliską gałąź.

- To idę z Tobą.- powiedziała Namida wstając z ziemi i dołączając do zielonookiej. Skakały z gałęzi na gałąź przeszukując park z góry lecz na marne. Zamiast niej natknęły się na brązowowłosego chłopca z dwoma czerwonymi trójkątami na jednym i drugim policzku wraz z wielkim białym psem.

- Kiba!- krzykła Ayako zeskakując obok niego a za nią Haruno.

- Ayako? Sakura? Co wy tu robicie?- zapytał właściciel psa.

- Wiesz walczymy z Madarą!- oburzyła się Namida.

- Bardzo śmieszne.

- Kiba wyprowadzałeś Akamaru na spacer?- wtrąciła różowowłosa głaszcząc psiaka.

- Tak a co?

- Nie widziałeś Yahiko?

- Hmmm siedziała przy jeziorku z kimś w czarnym podkoszulku, nie widziałem z daleka kto to.

- Dziękuje!- krzykła na pożegnanie i pobiegła w tamtym kierunku. Po paru chwilach, dotarła tam, widząc jakiegoś blondyna w czarnym podkoszulku, bez namysłu skumulowała chakrę w dłoni po czym zeskoczyła na niego z impetem, wbijając go w ziemię. Zza niego ujrzała Yahiko w pomarańczowo-czarnej bluzie jak się później okazało należała ona do blondyna. Mała widząc Haruno podbiegła do niej wtulając się w nią.

- Dobrze że jesteś, mamo.- powiedziała dziewczynka przywierając do kunoichi, która była zszokowana tym co usłyszała.

- He?

- Mogę mówić tak do ciebie?

- Jasne że tak.- powiedziała oddając uścisk, gdy zielonooka popatrzyła przed siebie zobaczyła niebieskookiego wygrzebującego się z gruzów. Podszedł do nich, chciał przytulić je obie ale Haruno odwróciła się i chciała uciec. Lecz Uzumaki chwycił ją za nadgarstek, ona nadal nie odwracała się w jego stronę. Zamkła oczy a spod jej powiek zaczęły sączyć się łzy.

- Sakura-chan przepraszam.- szepnął niebieskooki, różowowłosa poczuła że robi się jej słabo. Nagle upadła na ziemię, blondyn pospiesznie wziął ją na ręce.- Obudź się Sakura-chan!

- Weź ją do szpitala.- powiedziała układając czerwono włosa na plecach Uzumakiego.

- Przytul się diabełku.- powiedział niebieskooki uśmiechając się do dziewczynki.

- Sam jesteś diabełkiem… tato.- odpowiedziała wystawiając język.

Biegli co tchu by ulżyć różowowłosej w cierpieniu, gdy znaleźli się już w szpitalu w Konoha, wzięli kunoichi na salę by zrobić badania i dowiedzieć się co jej dolega. Uzumaki wraz z małą czekali na korytarzu.

- To wszystko przez ciebie!- krzykła czarnooka pokazując na blondyna palcem.

- No wiesz…- powiedział łapiąc ją za rękę.- Palcem się nie pokazuje!

- Nie denerwuj mnie!

- Tyy…- burknął Uzumaki, po chwili zaczęli się przekomarzać i popychać. Nagle z pomieszczenia wyszedł lekarz, widząc dwójkę bijących się, zachichotał.

- Panie Uzumaki, może pan wejść z córką.

Ta dam!! Oto następny rozdział mojej opowieści:D Mam nadzieje że się podobał ^^ Jak widzicie Sakura wylądowała w szpitalu, bo było jej "słabo" to przez te gorąca na pewno xD No cóż Naruto i Yahiko nieźle się ze sobą kłócą ale wiecie kto się lubi ten się czubi! Chcecie wiedzieć co było powodem omdlenia Sakury? To w następnym rozdziale! Pozdrawiam!