Biegnij Sakura-chan cz.1 (jednopartówka)

Mijają już 3 dni od mojej przeprowadzki do Konohy. Mieszkam w małym domku, na przedmieściach wraz z mamą i tatą. Zapytacie pewnie dlaczego się przeprowadziłam? To trudne do wyjaśnienia ale spróbuje. Często zmieniamy miejscu zamieszkania, ponieważ mama nie chce bym się zakochała. Istnieje lekarstwo na tę „chorobę” ale można je zaaplikować dopiero w wieku 22 lat. Ja mam dopiero 19, jestem zwyczajną nastolatką mam problemy jak i dobre chwile. Jestem posiadaczką nieskazitelnie zielonych oczu, oraz niespotykanych różowych włosów. Charakteryzuje mnie wielkie czoło, którego nie można niczym zakryć. Nazywam się Haruno Sakura.

Nastawał właśnie nowy dzień, otworzyłam jedno oko by zobaczyć która godzina, lecz promienie słoneczne uniemożliwiły mi to. Leniwie przeciągam się po czym usiadłam na łóżku wyglądając za okno. Ujrzałam tam dwa niebiesko-żółte przytulające się ptaszki, ujmował mnie ten widok, byłam ciekawa jak to jest tak naprawdę kochać.

- Sakura. – krzyknęła postać z dołu, to była moja mama. To ona właśnie nalegała bym została wyleczona na miłość. Ciągle powtarzała: „ Chce Ci zaoszczędzić cierpienia i bólu”. Bla bla bla..

- Sakura! – powtórzyła bardziej donośnym głosem.

- Już idę! – odpowiedziałam po czym zeszłam z łóżka. Pozbierałam swoje ciuchy i weszłam do łazienki. Spojrzałam na siebie w lustrze, heh nic nadzwyczajnego. Zamoczyłam dłonie i uniosłam je ku górze, przeczesując niepoukładane włosy. Po nałożeniu na siebie codziennego ubrania, zostało mi tylko znalezienie ochraniacza. Gdy już był w moich rękach, przewiązałam go na włosach. Po 5 minutach znalazłam się w kuchni, gdzie przebywali rodzice.

- Ohayo! – przywitałam się po cyzm zasiadłam przy stole biorąc jedną kanapkę.

- Ohayo skarbie. – odpowiedział ojciec przypatrując się mi niemal cały czas.

- Mam nadzieję że się w nikim do tej pory nie zakochałaś. – ostrzegła mnie już setny raz podczas pobytu tutaj mama.

- Nie, nie. – odpowiedziałam od niechcenia.

- To dobrze. – zadowoliła się mama, i powróciła do mycia naczyń.

- A mogła bym dziś się gdzieś przejść?

- A gdzie dokładniej? – zapytał surowo tata.

- Po okolicy.

Ojciec spojrzał na matkę, ta wodziła wzrokiem po całej mojej osobie, a tata czekał na jej odpowiedź. Nie dostawał jej długo więc postanowił sam zdecydować:

- Dobrze idź. Ale nie rozmawiaj z chłopcami!

- Okej.

- A po drugie. –odezwała się mama- musimy Ci załatwić nauczanie indywidualne.

- Ech... – westchnęłam. Zawsze chciałam uczyć się jak inni, ale nie było mi to dane. Gdy tylko dokończyłam jedną z kanapek, wstałam z krzesła, otrzepałam się z okruszków i skierowałam się w stronę wyjścia.

- Tylko wróć zaraz! – krzyknął na pożegnanie tata.

- Taaa... – burknęłam, przekręcając klamkę i wychodząc na zewnątrz. Gdy tylko wyszłam zauważyłam twarze Hokage, zastanowiło mnie czy oni także wyleczyli się z miłości? Byli przecież bardzo silni, więc nie mogli zaprzątać sobie głowy miłością. Przechodziłam uliczką gdzie przebywało dużo ludzi, śmiali się, rozmawiali. Czułam się strasznie samotna, ponieważ gdy tylko znalazłam przyjaźń, wyprowadzaliśmy się. Wkurzało mnie to, lecz nie mogłam się sprzeciwiać. Po paru chwilach, dotarłam pod akademię ninja. Te dzieci żyły tak beztrosko, nie miały żadnych większych problemów, zawiązywały przyjaźnie.

- Ech.. – westchnęłam już któryś raz, siadając na huśtawce która była przytwierdzona do drzewa z dala od budynku. Myślałam w tym momencie nad tym co będzie jak będę już wyleczona. Chodzą słuchy że niektórzy po tym zabiegu są dziwni. Moja przyjaciółka z dawnego miasta powiedziała mi że jej ciotka jest teraz w psychiatryku. Spojrzałam przed siebie i dostrzegłam przed sobą cień drugiej osoby.

- To moje miejsce. – rozebrzmiał męski głos, bałam się odwrócić w pierwszym momencie lecz ciekawość dała górę. Gdy tylko się odwróciłam dostrzegłam niebieskie jak niebo wielkie oczy które spoglądały na mnie. Serce chciało mi wylecieć przezklatkę piersiową. Zaczęłam drżeć, nie mogłam się ruszyć ani nic powiedzieć. Jego duższe blond włosy powiewały na wietrze. Zauważyłam ochraniacz wioski liścia, czyli także jest ninja. Ale czy jest wyleczony? Tego nie wiedziałam.

- Oj przepraszam, nie chciałem Cię przestraszyć. – odpowiedział posyłając mi szeroki szczery uśmiech. Po chwili ujął on sznur od huśtawki, nie wiedziałam co robić więc gwałtownie wstałam i uciekłam w stronę domu. Biegłam co tchu, nie zważając na innych ludzi. Szybko wbiegłam do mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi i biegnąc do swojego pokoju. Odetchnęłam z ulgą gdy usiadłam na brzegu swojego łóżka, lecz usłyszałam nagle cichutkie pukanie:

- Kto tam?!

Nie dostałam odpowiedzi, drzwi lekko się uchyliły i zazgrzypiały a w nich pojawiła się moja kuzynka – Mina. Miała ok. 10 lat, rozpuszczone żółte włosy, oraz przerażające czerwone oczy, które przeszywały na wylot. Było jeszcze coś. Od pewnego incydentu nie wydobyła z siebie ani jednego słowa. Podeszła do mnie, usiadła na łóżku i wtuliła się we mnie. Otoczyłam ramionami jej kruche ciałko i zatopiłam twarz w jej włosach. Uwielbiałam ją, rozumiałyśmy  się mimo tego że nic nie mówiła. Po chwili nieznacznie się odsunęła po czym pokazała na moje serce

- Stało się coś? – zapytałam wiedząc że czuje moje szybko bijące serce, podejrzewała coś. Uderzyła mnie mocniej w to miejsce, robiąc groźną minę.

- Dobrze, dobrze. Spotkałam jakiegoś chłopaka. – powiedziałam na co serce zaczęło jeszcze szybciej kołatać. Oczy kuzynki zrobiły się wielkie jak talerze, a na jej twarzy zagościł strach.

- Ale nic mi się nie stało. Był słodki,  lecz wole unikać chłopców. – powiedziałam czochrając włosy czerwonookiej na co ona uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- Mam nadzieje że nie zachorowałam. – stwierdziłam wpatrując się w żółtowłosą, która zrobiła zaciekawioną minę.

- No co?! – oburzyłam się na jej gest, wtem usłyszałam wołanie ojca.

- Sakura chodź tu szybciutko!

- A co się stało? – zapytałam schodząc ze schodów.

- Przyjechała Ino! – krzykneła mama wiedziała że się ucieszę na jej widok.

Ino Yamanaka, blondynka o długich blond włosach, oraz niebieskich oczach. Była w moim wieku, i też oczekiwała na zabieg pod okiem samej Tsunade, która była Hokage Wioski Liścia.

- Ino! – krzyknęłam wtulając się w przyjaciółkę. – Dawno Cię nie widziałam!

- Ja ciebie także. – powiedziała oddając uścisk, po czym oddaliła się ode mnie by powitać kuzynkę. – Ohayo Mina!

Ta tylko uśmiechnęła się i pomachała blondynce.

- To chodźmy do mnie! – krzyknęłam biegnąc do pokoju a za mną niebieskooka. Gdy już się tam znalazłyśmy, usiadłyśmy na ziemi i zaczęłyśmy rozmowę:

- Co tam u Ciebie? – zaczęłam robiąc zaciekawiony wyraz twarzy.

- Wiesz przyjechałam na chwilę, tata mi pozwolił i strasznie się cieszę. A u Ciebie?

- Spotkałam dziś jakiegoś chłopaka. – powiedziałam lekko speszona, ale w pełni świadoma tego co mówię.

- Chłopaka?! – krzyknęła lecz w porę zatkałam jej usta ręką przd dokończeniem swoim myśli na ten temat.

- Ciszej! – skarciłam ją i dokończyłam – Byłam dzisiaj na spacerze obok akademii i on tam był.

- Ładny?

- I to jeszcze jak! – krzyknęłam w przypływie euforii, prawie podskakując do góry.

- Sakura czy ty aby na pewno nie zachorowałaś? – zapytała mnie przykładając swoją dłoń do mego czoła.

- No coś ty! Jestem zdrowa jak ryba! – krzyknęłam uderzając się w płuca na co głośno kaszlnęłam i zaczęłyśmy sę śmiać. Lecz tą całą sytuacje przerwała Mina pokazując na Ino i okno, co oznaczało że na nią już czas.

- No to dozobaczenia! – powiedziała na pożgnanie.

- Pa Ino! – krzyknęłam po czym ułożyłam się na łóżku, gdy się odwróciłam ujrzałam czerwonooką która utworzyła z dłoni serduszko a następnie pokazała na mnie.

- Przestań! Nie mogłam się zakochać po jednym spotkaniu!- krzyknęłam obracając się plecami do kuzynki, po czym zasnęłam.

Następnego dnia obudziło mnie pukanie do drzwi mego pokoju, gdy tylko otworzyłam oczy zauważyłam w swoich drzwiach ojca:

- Wstawaj śpiochu! – krzyknął podchodząc do okna a następnie odsłaniając zasłony by wpuścić nieco światła.

- Dopiero 7! – burknęłam niezadowolona zasłaniając się kołdrą.

- O 9 przychodzi nauczyciel.

- Że co?! Znowu?!

- Musisz się uczyć... – powiedział bardziej donośnym głosem.

- Grr... – warknęłam po czym wyprosiłam ojca z pokoju, leniwie ubrałam się w swój codzienny strój. Dochodziła godzina „nauki”, znowu stary nauczyciel będzie się wymądrzał i pluł na mnie bo ma soczystą wymowę. Nienawidziłam się uczyć na pamięć lecz przy niektórych nauczycielach musiałam. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi i znajomy głos. Po wsłuchaniu się w głos nieznajomego, stwierdziłam że nie pomyliłam się to napewno „ten głos”.

- Zapraszam do środka.- powiedział ojciec wprowadzając go do kuchni. Mimo że byłam na piętrze wszystko słyszałam przez zepsute drzwi.

- Córka jest u góry. – dopowiedziała mama.

Słyszałam stukot jego butów, skrzypiące stare schody, i w końcu pukanie do moich drzwi. Moje serce zaczęło bić szybciej, w głębi serca prosiłam żeby to tylko nie był on.

- Panno Haruno, mogę wejść? – zapytał po czym wtargnął do środka bez mojego pozwolenia. Był ubrany w pomarańczowo-czarny dres. Siedziałam za biurkiem, widząc go schowałam natychmiast głowę w dłonie tak by mnie nie widział. Lecz znowu ten łomot, serce biło jak oszalałe. Bałam się że to już ta choroba. Nauczyciel wysunął krzesło, po czym usiadł na przeciwko mnie.

- Jestem Naruto. – powiedział uśmiechając się serdecznie.

- Sakura. - odpowiedziałam podając mu rękę. On uścisnął ją lekko i znowu się odezwał:

- Już Cię gdzieś widziałem.- powiedział analizując mój wygląd.

- Akademia. – zaczęłam. – Na Twojej huśtawce.

- Ach no tak! Dlaczego uciekłaś?

- Boo... – nie umiałam znaleźć odpowiedniego słowa.- to był odruch.

- Hę? – zapytał przekrzywiając głowę lekko na bok, mrużąc oczy i robiąc głupkowatą minę, na co zachichotałam.

- Jestem przed leczeniem.

- Aha no tak. – powiedział ze smutkiem w głosie, lecz w jego oczach było widać radośnie podskakujące iskierki.

Nauka przebiegała w świetnej atmosferze, nie bałam się już go tak jak na początku. Bo jeżeli rodzice go wpuścili to oznacza że jest wyleczony. Gdy tak rozmyślałam, poczułam dotyk dłoni to był on, wzdrygnęłam się:

- To tyle na dziś. – powiedział zamykając ksiązki i odkładając je na miejsce.

- Ale... – zaczęłam. Głowę zaprzątało mi wiele myśli, a szczególnie jedna „on nie może być nauczycielem”. Bo niby dlaczego przyszedł w dresie? Wszyscy normalni nauczyciele przychodzili w garniturach by przypodobać się rodzicom. Coś mi tu nie gra...

- Ale?

- Nic,nic. Do jutra. – wybrnęłam ale było mi smutno gdy kierował się w stronę wyjścia. Podążałam za nim wzrokiem a ten nagle odwrócił się w moją stronę.

- Jeżeli będzie Ci smutno, wpadnij do mnie.- zaczął. – Mieszkam za rogiem.- dokończył znikając za drzwiami wyjściowymi.

- Okej. – powiedziałam stojąc jak słup soli.

Wieczorem nadal rozmyślałam nad blondynem. Nie mógł być nauczycielem! Miał dopiero 21 lat i nie mógł też być wyleczonym! Dziwne... A najgorsze było to że podobał mi się, chciałam go mieć przy sobie. Miałam wszystkie objawy choroby: drżenie rąk, szybkie bice serca, rumieńce, spocone dłonie a nawet się jąkałam. Wystarczył jeden dzień, nie dwa dni znajomości by mnie coś złapało. Postanowiłam iść do niego, chociaż była już 20. Od 22 obowiązuje godzina w której nie powinno nikogo być na dworze, a tym bardziej nieleczonych. Ubrałam się, otwarłam okno i już miałam wyskoczyć gdy zobaczyłam w drzwiach zapłakaną Minę. Podbiegła do mnie mocno zaciskając swoje małe dłonie na moim ubraniu.

- Nie uciekam Mina. – zaczęłam głaszcząc ją po głowię a następnie odsuwając od siebie. – Ja tu wrócę. – dokończyłam i wyskoczyłam na dach.

Biegłam co sił w nogach, by dotrzeć do domu blondyna. Co parę metrów stali jounini i chuunini patrolujący Konohę nocą. Znałam parę technik które dały by im radę, ale miałabym później kłopoty. Po chwili dotarłam pod jego dom, postanowiłam zapukać do okna i zawołać cicho:

- Panie Naruto!

Nie upłynęła sekunda a on już stał w drzwiach zapraszając mnie gestem ręki do środka. Posłusznie weszłam, analizując otoczenie, jak i samego nauczyciela.

- Coś się stało? – zapytał podchodząc bliżej.

- Ty nie jesteś nauczycielem. – powiedziałam to co leżało mi na sercu.

- Masz rację nie jestem. – przyznał to z taką łatwością.

- Dlaczego? Dlaczego do mnie przychodzisz?! – to ostatnie zdanie prawie wykrzyczałam.

Wiec postanowilam wrzucic jednopartowke, ale czy bedzie jej dokonczenie zalezy tylko od was:) Mam nadzieje ze sie wam spodobala:) Jest to tresc podobna do pewnej ksiazki Lauren Oliver ktora przeczytalam. I to wlasnie ona mnie zainspirowala do notki:) Wiec piszcie co chcecie nastepnym razem :) I mowie od razu Kishin-kun nie dam obu na raz xD