8. Serduszko

Podszedł do niego wysoki mężczyzna o krótkich brązowych włosach oraz ubrany w biały fartuch, który miał na sobie wiele plam, lecz to nie przeszkadzało Uzumakiemu.

- Hej Naruto!

- Ohayo staruszku! Jak tam odbudowa Ichiraku?

- Dobrze, już jutro będziemy otwierać.- powiedział uśmiechnięty patrząc na oddalającą się zielonooką- Kto to był?

- Przyjaciółka z drużyny.- powiedział spoglądając w kierunku Haruno.

- Śliczna dziewczyna.

- Wiem.- potwierdził i zarumienił się na słyszane słowa, na temat zielonookiej.

- A co tam z Hinatą?- zapytał patrząc na Uzumakiego.

- Eee? Aaa! Dobrze, dobrze.- odpowiedział blondyn uśmiechając się sztucznie i drapiąc z tyłu głowy.

- Coś mi się nie wydaję.- powiedział patrząc spod byka właściciel.

- Naprawdę?

- Coś jest pomiędzy tobą a tą ślicznotką.

- Hmmm przyjaźń?- starał się wybronić niebieskooki.

- Może nie znam się na tych sprawach ale coś Cię do niej ciągnie.- powiedział na pożegnanie ponieważ jeden z budowniczych go na chwilę poprosił. Uzumaki stał w miejscu przemyślając każde słowo staruszka.

- „Heh faktycznie się tak zachowuje, przecież jestem z Hinatą a ciągnie mnie do Sakury-chan.”- myślał przemierzając wioskę.- „Przecież nie mogę kochać ich obu naraz!”.

W tym samym czasie zielonooka przebywała w swoim odbudowanym już domu. Sprzątała swój pokój, gdy przecierała kurze na szafce znalazła pod nią pudełko. Wyciągła je i usiadła na łóżku, kładąc je na kolanach i otwierając wieczko.

- „Tu są wszystkie moje wspomnienia.”- pomyślała odkładając wieczko na bok. Jej oczom ukazały się wszystkie przedmioty z dzieciństwa. Czerwona wstążka którą podarowała jej Ino, robal w bursztynie od Shino, zasuszona stokrotka od Lee. Miała prezenty od wszystkich tylko nie od Naruto. Ponieważ wtedy była mała i głupia wszystko to co dawał jej niebieskooki wyrzucała. Po chwili wzięła w swoje ręce zdjęcie dawnej drużyny, spojrzała do blondyna i pomyślała- „Wiesz coś mnie do Ciebie ciągnie…”

Chwilę później niebieskooki także był w domu, leżał na łóżku wpatrując się w sufit i słuchając bicia zegara. Z zamkniętymi oczami rozmyślał nad przeróżnymi kwestiami w jego życiu. Z otwartego okna wpływało do środka świeże powietrze więc mógł tak leżeć cały dzień.

- Jestem nienormalny!- stwierdził obracając się na bok, lecz po chwili usłyszał znajomy kobiecy głos.

- Jestem innego zdania.- powiedziała postać, wchodząc przez okno do jego pokoju. Uzumaki był zszokowany jej obecnością w swojej posiadłości.

- S..Sakura-chan?!- zapytał z wrażenia spadając z łóżka, co przyprawiło Haruno o śmiech. Gdy tylko niebieskooki pozbierał się z ziemi zapytał- Co ty tu robisz?

- Uświadomiłam sobie że nie mam od Ciebie żadnej pamiątki!

- Hę?

- Chce coś dostać!- odpowiedziała stanowczym głosem, krzyżując ręce na piersiach.

- Hmmm- blondyn zaczął się zastanawiać co mógłby dać swojej przyjaciółce, lecz nic nie znalazł.

- To może chodźmy się przejść i coś się znajdzie.- zaproponowała z uśmiechem zielonooka.

- Randka?

- To nie jest randka!- krzykła i stuknęła go lekko w głowę.

- Bolało!- krzyknął robiąc obrażoną minę.

- No chodź.- odpowiedziała chwytając go za rękaw bluzy i ciągnąc go za sobą.

Po chwili byli już w centrum miasta, wielu ludzi kłaniało się Uzumakiemu ponieważ uratował ich od większych zniszczeń i w ogóle.

- To co robimy?- zapytał lecz nie dostał żadnej odpowiedzi. Szedł posłusznie za różowowłosą, mijali część mieszkalną, jeziorko, aż doszli do parku. Haruno usiadła na pobliskiej ławeczce tak samo uczynił blondyn.

- Sakura-chan!

- Naruto?

- Co się z Tobą dzieje?- zapytał niepokojąc się o stan przyjaciółki.

- Nic nic.- odpowiedziała pospiesznie.

Blondyn  jak i różowowłosa spędzali czas na rozmowie w parku. Poruszali wiele ważnych lub mniej ważnych tematów. Uzumaki schował ręce do kieszeni, w jednej z nich wyczuł pewien przedmiot.  Wyciągnął go z kieszeni i spojrzał na niego. Było to czerwone serduszko które świeciło gdy czuło ciepło, lecz od dawna było zepsute. Znalazł je kiedyś w swojej posiadłości i zawsze miał je przy sobie. Spojrzał na Haruno, a ta na niego po czym blondyn oddał jej przedmiot.

- Proszę i przepraszam.- powiedział blondyn patrząc prosto w oczy dziewczyny.

- Dziękuje.- odpowiedziała zdziwiona dzierżąc w rękach upragniony przedmiot który pod wpływem ciepła, zaczął świecić. Niebieskooki był zdziwiony tym że serduszko zaczęło błyszczek w rękach kunoichi. Ten cały spokój zburzyła pewna Granatowłosa dziewczyna.

- Co ty tu robisz kochanie?- zapytała robiąc groźną minę Hyuuga.

- Siedzę a co?

- Ponowne pytanie. Co ty tu robisz z nią?- zapytała pokazując palcem na różowowłosą.

- Wiesz że palcem się nie pokazuje co?!- powiedziała lekko podenerwowana Haruno.

- Wiem ale nie zabronisz spotykać mi się z chłopakiem!- krzykła biorąc blondyna za rękę i ciągnąc go za sobą.

- On ma prawo decydować z kim przebywa!

- Na pewno nie z Tobą!

- Bo co?!

- Po wygranej wojnie spędził czas ze mną!

- Cisza!- krzyknął przerywając kłótnie. Obie kunoichi skupione były na niebieskookim- Nie kłóćcie się!

Po tych słowach odszedł zostawiając w tyle dziewczyny. Jednak zaraz za nim popędziła Hyuuga.

- Ehh.- westchnęła Haruno wpatrując się w serduszko. W końcu nastał wieczór młoda zielonooka kunoichi siedziała na dachu podziwiając gwiazdy. Niebieskooki z okna swojego domu widział Haruno, wyglądała na zmartwioną. Dostrzegł jeszcze czerwone światełko dobiegające z tamtego miejsca. Myślał że to samolot ale to było coś innego. Widział że wpatruje się w to światełko, myśląc nad czymś intensywnie. Postanowił do niej wstąpić i przysiąść się do niej, przeskoczył parę dachów po czym podszedł do niej lekko dotykając ja w ramie.

- Można Sakura-chan?