48. Ktoś tu ma wielkie uszy

Witam :) Chciałam Was zaprosić na kolejną część opowiadania, które wiem że staje się nudne. Chciałam je dokończyć bo głupio zostawić coś niedokończone. Wiem że ten rozdział nie będzie rewelacyjny ale być musi. Do końca zostały jakieś dwa lub trzy rozdziały, oraz jeżeli będziecie chcieli ten one shot. Jest mi troszkę smutno z powodu małej liczby komentarzy, ale i tak dziękuje bardzo tym którzy komentują i czytają bloga :) Obiecuję że one shotem nadrobię te nudne rozdziały :) A teraz zapraszam na kolejną notkę :D

- Darama wyłapuje różne typy chakry. Widocznie Miyuki miała specyficzny jej rodzaj. – odpowiedział Akio po czym wstał gwałtownie i podszedł do okna. – Musimy go znaleźć…

- I to już. – powiedział Naruto, całując Haruno w policzek. – Wyruszamy zaraz.

- Ja też muszę iść. – powiedziała różowowłosa ocierając policzki z łez.

- Mamuś nie zostawiaj mnie samej… - szepnęła Miyumi wtulając się w ciepłe ciało zielonookiej. Haruno przejechała dłonią po głowie swojej córeczki, po czym spostrzegła coś włochatego i czarnego pod jej włosami. A dokładnie dwa cosie:

- Eee co Ty masz na głowie?

- Gdzie? – zapytała mała przeczesując swoimi dłońmi włosy. – Nic nie czuje.

- Naruto, Minato chodźcie tu.

- Hmmmm faktycznie coś tam jest… - powiedział Naruto mierzwiąc małej włosy.

- Już coś takiego widziałem. – odpowiedział Minato po czym rozpuścił włosy swojej siostrze. Spod gęsto zbitych włosów, ukazały się dwa pokaźne kocie uszy koloru brązowego.

- Nasza córeczka jest kotem dattebayo! – krzyknął Uzumaki łapiąc się za głowę.

- Tak jak myślałam ona jest nekomatą. – powiedział spokojnie zielonooki. – Takie same uszy ma Inu z którym walczyłem lata temu. Ale czegoś mi tu brakuje………. Ogona!

- Nawet o tym nie myśl braciszku… - zagroziła Miyumi przytrzymując sobie spódniczkę.

- I czego możemy się tu spodziewać?? – zapytał Akio spoglądając na dziewczynkę kota.

- Musielibyśmy się zapytać Inu.

- Jesteś jeszcze słodsza z tymi uszami słonko. – powiedział blondyn głaszcząc córkę po głowie.

- Grrrr… Zostawcie te uszy w końcu! – krzyknęła zdenerwowana zielonooka łapiąc się za głowę.

- To może my pójdziemy z Miyumi do Inu i on powie o co chodzi? – zapytała w końcu po długiej ciszy Kilari.

- Dobry pomysł dattebayo! – krzyknął Naruto uśmiechając się od ucha do ucha.

Minato wraz z Kilari i Miyumi udali się do kraju w którym przebywali ludzie właśnie tacy sami jak zielonooka. Przekroczyli próg wioski kotów, i spostrzegli wielu ludzi z uszami na głowie i to o wiele większymi od uszu małej. Ludzie żyli tam tak zwyczajnie, jedli jak ludzie, bawili się, spotykali przyjaciół. Nie byli dziwni lecz wyjątkowi. Po wyszukaniu adresu dawnego rywala Minato, udali się w tamto miejsce. Zastukali w marmurowe drzwi po czym otworzył im właśnie uszaty:

- Co wy tutaj robicie?

- Chcemy zażegnać konflikt. – odpowiedział radośnie Uzumaki wyciągając dłoń w jego kierunku.

- A tak na poważnie?

- Przyszliśmy po kilka informacji. – powiedziała szeptem Kilari.

- O co chodzi?

- Ślepy jesteś nie widzisz! – krzyknęła mała Miyumi ukazując swoje kocie uszy.

- Aaaa widzę, już wiem o co chodzi.

- To jak pomożesz? – zapytała nerwowo Kilari.

- Wchodźcie nie ma nikogo więcej w domu. – powiedział zapraszając ekipę do środka.

- A więc chcecie coś wiedzieć na temat kocich ludzi?

- Mądrala… - burknął pod nosem Minato, na co czarnooka lekko uderzyła go w brzuch. – Tak …

- No to siadajcie a ja odpalę sprzęt. – powiedział Inu pokazując na sofę a następnie podszedł do ściany naprzeciwko niej. – A więc tak koci ludzie mają niezwykle czuły nos.

- Hah niuchają jak psy dattebayo! – krzyknął blondyn pokładając się ze śmiechu.

- Minato! Bo zaraz wyjdziesz! – zagroziła czarnowłosa ukazując chłopakowi niezadowolenie.

- A więc kontynuując… Tacy ludzie mają także dobry słuch. W kwestii ruchów jesteśmy bardzo szybcy, zwykli ludzie nie są w stanie nas dogonić.

- Szybcy i wściekli. – zaśmiał się zielonooki, na co oczywiście Kilari skarciła go wzrokiem.

- Ehhh Minato jesteś niemożliwy! – krzyknął Inu. – Na czym to ja skończyłem…

- Bardzo szybcy… Jesteśmy szybcy. – powiedziała Miyumi.

- Chociaż ktoś jeden mnie słucha. Poruszamy się czasami na 4 łapach ponieważ tak jest nam wygodniej. Możemy nauczyć się samodzielnie wielu ataków, które są naprawdę potężne. Taki nowicjusz jak Ty mała powinien potrafić wyprowadzić 3 ataki i 2 obrony. Do obron należy bariera – którą tworzy ogon, oraz koci sarkofag – czyli zamiana w piaskowy posąg. Do ataków należą koci kieł, jest to kula chakry koloru niebieskiego która tworzy się w środku naszej buzi. – dokończył wypowiedź po czym pokazał Miyumi na czym polega ten atak formując kulkę w buzi.

- Extra! – pisnęła mała zielonooka.

- Później jest jeszcze podstawowe Kage Bushin oraz jeszcze Henge no jutsu.

- I to tyle ataków? – zapytał po chwili Minato.

- Nie, jest jeszcze wiele ataków, lecz one wymagają pracy nad sobą.

- Rozumiem. – odpowiedziała Kilari po czym zapytała – A czy Miyumi może zamienić się w kota? Tak jak Minato w Sabishiego?

- Tak istnieje taka możliwość.

- Ale jak widzimy nie masz takiego kogoś jak ja. – powiedział Minato głaskając Sabishiego.

- Nie my nie mamy zwierząt pomocniczych. – powiedział kpiącym głosem Inu.

- Osz Ty………… - nie dokończył swojej wypowiedzi zielonooki bo wyprzedziła go Kilari.

- Dziękujemy za wszystko.

- Ja też dziękuje! – krzyknęła Miyumi podskakując radośnie.

W tym samym czasie  w ciemnej, zimnej celi przebywała siostra bliźniaczka zielonookiej. Siedziała ona w kącie ze skulonymi nogami które przytulała do siebie. Patrzyła w jeden punkt za oknem, które było przedzielone kratami. Było jej zimno, jej ciało drżało także z emocji które w sobie przeżywała. Bała się była tam sama, nikt nie mógł jej w tej chwili pomóc. Myślała o rodzinie, o swoim rodzeństwie. Mimo że jest mała, całą swoją moc chciała włożyć w ucieczkę. Po dłuższej chwili Minato, Kilari i Miyumi dotarli do Konohy. Wiedzieli już podstawowe informacje na temat ludzi –kotów, więc spokojnie mogli udać się na poszukiwania niebieskookiej. Cała rodzina Uzumakich właśnie przebywała pod bramą Konohy, sprawdzali ekwipunek który mięli zabrać na misję.

- Mam nadzieje że sprowadzicie ją całą i zdrową do nas. – powiedziała blondynka o orzechowych oczach.

- Na pewno ją znajdziemy całą i zdrową dattebayo! – krzyknął Uzumaki zakładając ręce za głowę jak to miał w zwyczaju. – Czuje się jak za dawnych czasów, a Ty Sakura-chan?

- Hmmmm – westchnęła przykładając palec do podbródka. – Za dawnych czasów w tym czasie dostawał byś kazanie za spóźnienie się.

- Sakura – chan …. – westchnął udając smutnego psiaka.

- Taaato to działa tylko jak jest się małym. – powiedziała obrażona Miyumi krzyżując ręce na piersiach.

- Dobrze kochanie. – powiedział głaszcząc córeczkę po głowie. – No to wyruszamy Baa-chan!

- Naruto! Przestań tak mówić do mnie! – krzyknęła Tsunade ukazując blondynowi pięść.

- Hehe dobre tato. – szepnął zielonooki do ojca po czym krzyknął do dawnej Hokage Wioski Liścia. – Baa-chan jak to fajnie brzmi!

- Minato! Jak tylko wrócisz to dostanie Ci się za to!

- Moi kochani mężczyźni…. – szepnęła do siebie różowowłosa. – Przepraszam za nich Tsunade-sama!!

- Zwariowana rodzinka… - szepnął pod nosem Akio kierując się za siostrą.

Akio wiedział w którym miejscu może przebywać jego wróg więc kierował całą gromadkę w sobie znane rejony. Biegli trzy dni, podczas których pomiędzy Akio a Sakurą wybuchały kłótnie o błahostki, tak samo w sumie było z Minato i Naruto którzy kłócili się o to kto jest silniejszy. Jedynie biedna Miyumi i Kilari siedziały w tym czasie cicho lub wręcz przeciwnie uciszały swoją zwariowaną gromadkę. W końcu po długiej podróży dotarli do tego miejsca. Był to podziemny budynek, koloru czarnego którego nie było widać z daleka. Nasza rodzinka była właśnie schowana na pobliskim drzewie:

- Akio to tutaj prawda? – zapytał niebieskooki przecierając oczy.

- Tak, tego budynku pilnuje 5 bardzo potężnych strażników. – powiedział po czym pokazał palcem na rów który znajdował się przed budynkiem. – Tam są.

- Mamo.. – zaszlochała zielonooka wtulając się w Haruno. – Boje się…

- Spokojnie. – powiedziała przytulając córeczkę. – Nic Ci się nie stanie.

- Kilari idziesz z nami?  - zapytał Minato spoglądając na dziewczynę.

- A co mam tu zostać tak sama?? – odpowiedziała pytaniem na pytanie czarnooka.

- Eee…. – zająknął się blondyn po czym wziął ją za rękę. – No to chodźmy.

- Minato poczekaj. – przystopował go różowowłosy. – Musimy się podzielić.

- Yhym! – krzyknęła gromadka przytakując Haruno.

- A więc na początek pójdzie Minato i Kilari. – powiedział pokazując na zakochaną dwójkę. – Następnie ja i Naruto a na końcu Sakura i Miyumi. Zgadzacie się?