Powiedz w końcu że mnie kochasz cz. 2

Hejka :) Na samym początku życzę Wam wszystkich Wesołych Świąt! Życzę Wam dużo zdrowia, szczęścia, spełnienia marzeń, wszystkiego co najlepsze dla Was moi kochani czytelnicy :) Pamiętajcie nigdy nie zapominajcie o NaruSaku, bo jak to zrobimy to fani NH nas zjedzą :P Miejmy nadzieję że Kishimoto w końcu przejrzy na oczy i zrobi następną kinówke a ta okaże się tylko genjutsu ;) Najlepszego jeszcze raz i zapraszam w ten Wigilijny dzień na następną część mojego one shota :P

- Myślisz że jedno głupie przepraszam załatwi całą sprawę!? – nie wytrzymała po czym wykrzyczała mu wszystko co leżało jej na sercu. – Nie wiesz nawet ile się przez ciebie wycierpiałam! Płakałam niemal każdą noc, gdy zostawiłeś mnie samą w parku na ławce. I Ty myślisz że ja od razu Ci wybaczę?! Będziesz musiał sobie na to zasłużyć. Ale nie jestem pewna czy w ogóle Ci wybaczę.

- No to teraz ja zabiorę w końcu głos. – powiedział mężczyzna w masce, przybliżając się do chłopaków, oraz do siedzącej trochę dalej Haruno. – Anulujcie to genjutsu, i wracamy do wioski!

- Sakura- chan możesz podać mi rękę? – zapytał w żartach niebieskooki wymachując kikutem który mu został. Kakashi jak i Sasuke zaczęli się śmiać w niebogłosy, natomiast zielonooka powiedziała podśmiechując się niezauważalnie:

- Ciesz się że jesteś poszkodowany, bo inaczej dostało by Ci się i wąchał byś kwiatki od spodu…

Po szybkiej odbudowie Wioski Liścia, życie wracało powoli do normy. Naruto i Sasuke, wprawiono nowe ramiona lecz medycy musieli je zabandażować ponieważ nie pasowały by do reszty kończyn. Wszyscy ninja, którzy byli bardziej poturbowani trafili do szpitala w Konosze. Sakura uspokoiła się nieco po wydarzeniach z tamtego dnia, lecz nie czuła się komfortowo z tym że Uchiha wrócił do wioski. Kiedyś na pewno by się z tego cieszyła, lecz teraz po tych wszystkich niemiłych sytuacjach sama nie wiedziała co czuje. Różowowłosa kunoichi właśnie przygotowywała się do wyjścia na pogrzeb Neji’ego który niestety nie przeżył tej wojny, ponieważ bronił ze wszystkich sił Uzumakiego. Ubrała czarny strój żałobny, po czym podeszła do lustra poprawiając włosy. Spojrzała na dawne zdjęcie drużyny 7, oraz na stojące obok niego zdjęcie ich nowej drużyny. Zastanawiała się, nad wieloma rzeczami w tym momencie. A szczególnie nad CPR które wykonała tamtego dnia blondynowi, który był na granicy życia i śmierci. Jej rozmyślania zostały przerwane przez Uzumakiego który wtargnął przez okno:

- Sakura-chan jesteś gotowa?

- Ślepy jesteś!? A po drugie puka się!

- He?

- Ehhh… Chodźmy. – powiedziała zrezygnowana, po czym wraz z blondynem wyskoczyła przez okno. Przemierzali kręte uliczki Konohy, po czym dotarli na cmentarz. Zgromadziło się już wiele osób by pożegnać, świetnego shinobi jakim był Neji. Haruno stanęła z tyłu, natomiast Naruto podszedł do Hinaty która stała nad grobem swojego kuzyna. Spojrzał na nią po czym ułożył jej dłoń na ramieniu i szepnął:

- Wszystko będzie dobrze.

Wszystko to obserwowała różowowłosa, zrobiło się jej smutno. Nie wiedziała dlaczego, poczuła takie dziwne ukłucie w okolicach serca. Lecz ignorowała to w miarę możliwości, skupiła się na pogrzebie swojego kolegi z innej drużyny. Po uroczystości, wszyscy rozeszli się w swoje strony. Haruno także poszła w swoją stronę, a dokładniej w stronę domu. Lecz gdy tamtędy przechodziła, zauważyła swojego sensei’a który siedział i nad czymś intensywnie myślał.

- Kakashi-sensei?

- O Sakura…

- Co tutaj robisz sensei? – zapytała Haruno, ponieważ nie widziała go jeszcze w tych rejonach Konohy.

- Myślę. – odpowiedział krótko, po czym wstał i przeciągnął się.

- Nad? – zielonooka nadal drążyła temat.

- Tsunade-sama zaproponowała mi posadę Hokage…

- I jaki w tym problem? Byłbyś naprawdę świetnym Hokage. – powiedziała bez zastanowienia i dodała -  my byli byśmy dawną drużyną wspaniałego przywódcy.

- Heh to nie takie proste. – odpowiedział i zaczął się kierować w stronę centrum. – Zniszczyłbym marzenie Naruto.

- Racja… - pomyślała w duchu Haruno, po czym spojrzała w niebo. – Naruto.

 Zrobiło się pochmurno i z szarych chmurek, które jakby stały w miejscu zaczął sączyć się ciepły deszczyk. Opadał on na postać zielonookiej, która przyspieszyła nieco kroku,  by nie zostać za bardzo przemoczoną. Gdy wróciła do mieszkania, zdjęła swoje czarne, skórzane buty, przebrała się po czym od razu padła na łóżko zasypiając w mgnieniu oka. Minęło już  sporo czasu od wydarzeń które nie były zbyt miłe dla mieszkańców Wioski Liścia. Niektóre budynki zostały odnowione w 100 % lecz niektóre nadal zostawały w ruinie i nie były przeznaczone do zamieszkania ich. Niebieskooki właśnie otworzył swoje prawe oko, wyglądając za okno. Nie zobaczył tam nic, co przykuło by jakoś szczególnie jego uwagę. Odwrócił się na plecy, po czym usiadł na łóżku patrząc przed siebie. Wtem przez zepsute okno, jego mieszkania wleciał szaro-biały gołąb pocztowy, który siadł na boku łóżka.

- Co znowu się stało… - powiedział zaspany blondyn do ptaka. Wziął z jego nogi, małą niebieską karteczkę, po czym zaczął ją czytać:

Naruto zapraszamy Cię na barbeque które odbędzie się dzisiaj o 18, w tej samej knajpie co zawsze. Musimy trochę odświeżyć nasze relacje, dawno nie gadaliśmy bo nie było okazji. To będzie tylko męskie spotkanko, bez bab które zakłócały by nasz męski skład.

 Masz przyjść bo pożałujesz!   Chłopcy z Konohy!

- Co za idioci… - skomentował Uzumaki po czym zaczął się śmiać z listu. Ułożył się jeszcze chwilę na łóżku, po czym usnął ponownie. W tym samym czasie Haruno także dostała taki sam list tylko że wysłany został on przez dziewczyny. Cieszyła się z tego że w końcu nie będzie się nudzić wieczorem. Że nie będzie siedzieć sama z rodzicami, lecz spędzi ten czas z przyjaciółmi. Nastała godzina 18, w barze o nazwie „Ichiri” zgromadził się tłum ludzi. W pomieszczeniu po prawej byli sami faceci, natomiast w pomieszczeniu po lewej same kobiety. Dzieliła ich jedynie cienka ściana, na której były porozwieszane różne ciekawe ilustracje.  Wszystkie dziewczyny, ubrały się najładniej jak mogły. Zrobiły sobie piękne fryzury, makijaż. Natomiast chłopcy jak to chłopcy przyszli ubrani tak samo jak na co dzień. W pomieszczeniu chłopców, znajdował się grill na którym smażyły się różnorodne rodzaje mięsa. Stół był na tyle długi by pomieścić wszystkich chłopców po jednej i drugiej stronie. W końcu nastała długo oczekiwana chwila – mięso się upiekło i można było już jeść.

- Moje są wszystkie kawałeczki! – krzyknął Chouji zabierając pałeczki w dłonie.

- Podzielił byś się! – krzyknął Kiba czyniąc to samo.

- Hau! – potwierdził Akamaru wskakując na swojego pana.

- Dla nas nic nie zostanie… - zamamrotał Gaara, biorąc jeden malutki kawałeczek.

- Ehhh… - westchnął Shikamaru spoglądając na Chouji’ego. – Weź wyluzuj… Dziewczyny nie dojedzą to pomożesz im sprzątnąć ze stołu…

- To dziewczyny też tu są? – zapytał ciekawski Naruto. – Skąd wiesz?

- Widziałem jak wchodziły do drugiego pomieszczenia. – odpowiedział na pytanie blondyna, Sai.

Gdy w pokoju chłopców, rozmowa przeszła na temat jedzenia, w pokoju dziewczyn właśnie zaczynały się ploteczki. Każda z kunoichi miała coś do powiedzenia, nie było chwili ciszy. Najpierw wzięła głos Yamanaka. Blondynka o dłuższych włosach, oraz o niebieskich oczach:

- Widziałyście ile na wojnie było przystojniaków?!

- Nie było czasu na rozglądanie się… - zamamrotała Ten Ten, biorąc kawałek warzywa z grilla.

- To już wiadomo dlaczego nie widziałam Cię w żadnej walce Ino… - powiedziała Haruno podśmiechując się pod nosem. Spojrzała na przyjaciółkę, miała ona pioruny w oczach. Dziewczyny musiały ją przytrzymywać by nie zrobiła krzywdy swojej różowowłosej koleżance.

- A tak w ogóle Hinata… - zaczęła Temari. – Jak tam z Tobą i Naruto?

- He?

- No przecież trzymaliście się za ręce! – krzyknęła Ino przechodząc w ciekawszy temat, niż denerwowanie się na zielonooką.

- To nic.. nic takiego. – odpowiedziała Hyuuga, rumieniąc się okazale.

- Ehhhhh – westchnęła Haruno robiąc naburmuszoną minę, spoglądając na piekące się warzywa. -  Znowu to dziwne uczucie w sercu…