1. Wojna wymaga poświęceń

Witam was ponownie :) Dziękuje bardzo za liczne komentarze :D Postanowiłam że nową notkę dodam dzisiaj, nie jest ona za długa no ale zawsze coś;] Dzisiaj jest piękne święto więc życzę wszystkim kobietom Wszystkiego Najlepszego :D Żebyście były zawsze szczęśliwe:D Panom też tego życzę żeby nie byli smutni xD Pozdrawiam!

Białowłosy mężczyzna oraz blond włosy chłopak przemierzali gęsty liściasty las, w wolnym tempie skacząc z gałęzi na gałąź. Stukot sandałów sannina rozpościerał się po całej okolicy. Niebieskooki w ciszy i skupieniu dotrzymywał kroku swojemu mistrzowi. Wokoło nich nie było żywej duszy, gdzieniegdzie tylko pokazywały się zwierzęta które po chwili spłoszone rozbiegały się po łące. W końcu po długiej ciszy odezwał się Uzumaki:

- Ero-sennin! Kiedy będziemy przebiegać obok wioski liścia?!

- Już niedługo.- odpowiedział białowłosy, bez chęci kontynuowania rozmowy z uczniem. Blondyn skierował swój wzrok ku niemu, analizując co go gnębi oraz robiąc minę niezadowolenia.

- Jesteś dziwny.- burknął Uzumaki. Jirayia natomiast zignorował jego słowa, myślał intensywnie, było po nim widać że gdy byli coraz bliżej wioski był bardziej zaniepokojony i niedostępny. Niebieskooki wypróbował wszystkie swoje metody by zwrócić uwagę sannina, nawet przyjął postać kobiety co i tak nie dało żądanego efektu. Byli już prawie przed brama wioski liścia, gdy białowłosy przystaną na jednej z gałęzi, a blondyn zaraz obok niego.:

- Ej ej! Czemu nie biegniemy do wioski?!- krzyczał oburzony niebieskooki.

- Naruto posłuchaj…- przerwał na chwilę by skupić jego uwagę na swojej osobie i kontynuował- kiedy przejdziemy bramę wioski nie wybuchnij od razu, pamiętaj.

- He?!- burknął robiąc zaciekawioną minę lecz po chwili chciał iść do przodu lecz został powstrzymany przez mistrza.- A co się stało?!

- ….- cisza białowłosy nie wiedział jak powiedzieć to swojemu nieobliczalnemu uczniowi.

- Powiedz mi co się stało!- rozkazał blond włosy chłopak ponownie czekając na odpowiedź. Lecz widział że trudno przychodziło mu wydobycie z siebie słowa. W końcu Uzumaki nie wytrzymał- Cholera staruchu powiesz mi czy nie!!

- Jest wojna idioto!!- odkrzyknął sannin na słyszane obraźliwe słowa. 

Gdy niebieskooki usłyszał te słowa, stanął jak wryty, w jego umyśle kłębiły się takie pytania jak: „jaka wojna?! Dlaczego nikt mu o tym nie powiedział” Zdenerwowany wyszedł przed mistrza, kierował się w stronę wejścia do wioski, a zaraz za nim szedł Jirayia. Gdy blondyn zobaczył obraz zniszczeń, padł na kolana, zaczął szybko oddychać, łzy zaczęły napływać do jego oczu po chwili zapytał sam siebie:

- Co tu się mogło stać, dattebyo?!

- Tak właśnie wygląda prawdziwa wojna, widzisz teraz jej prawdziwe oblicze.- dopowiedział swoje dwa grosze białowłosy.

- Dlaczego… Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział?!

- Ponieważ Ty jesteś ich celem. Zostałeś jedynym Jinchuuriki który żyje i ma w sobie demona.

- Położę kres tej wojnie!- warknął po czym powstał, i wyskoczył na najwyższy słup w okolicy. Porozrzucane ciała, wiele kałuży krwi, medycy ratujący umierających shinobi. Łuki armatnie przygotowane do ostrzału, kobiety i dzieci chowające się w schronach. Tego widoku Uzumaki chciał uniknął za wszelką cenę.  Zrobił krok do przodu, lecz poczuł czyjąś dłoń na ramieniu, był to sannin:

- Co zamierzasz zrobić?

- Uratuję tą wioskę!

- Nie możesz!

- Jestem dzieckiem przeznaczenia!

- Proszę cię najpierw pokaż się Tsunade.- powiedział do blondyna. I po chwili pomyślał- „ Może ona zamknie Cię w jakimś pudle nie do rozwalenia”.

Uzumaki skierował się w stronę posiadłości Hokage, mimo tego że była wojna budynek nie był w najgorszym stanie. Wszedł do środka, nie mógł opanować swoich nerwów, w żadnym z pomieszczeń nie było blondynki. Podczas gdy on przeszukiwał pomieszczenia, Tsunade rozmawiała z różowowłosą:

- Sakura… Czy ty na pewno będziesz w stanie to zrobić?!- zapytała Kage bojąc się o swoją uczennice.

- Hai Hokage-sama. Robiąc to ochronię wioskę albo zyskam więcej czasu dla was.- odpowiedziała pewna swoich czynów zielonooka.

- Pamiętaj bądź ostrożna. – ostrzegła ja, lecz po chwili przytuliła ją do siebie.

- Mam jeszcze jedno życzenie.- powiedziała odsuwając się od mentorki.

- Jakie?

- Proszę, nie mów nikomu co się ze mną stało…