Życie napisało nam inny scenariusz cz. 2

Hejka :) No to nadszedł czas na kolejną notkę :P Mam nadzieje ze cieszycie się z tego powodu, bo ja jakoś tak :) Przepraszam że jest ona tak późno ale musiałam wrócić z uczelni i dopiero je zamieścić... Tak więc zapraszam na next :)

- Powiem że byłem na nocnym dyżurze. – krzyknął pędząc przed siebie, ciągnąc za sobą Haruno.

Po chwili dotarli do parku który znajdował się na obrzeżach Konohy. Był już zmrok, robiło się chłodno. Lecz naszej dwójce nie przeszkadzało to. Wiatr wiał lekko rozwiewając im włosy, śpiew ptaków cichnął z każdą minutą. Na niebie zaczynały pojawiać się lśniące swoim blaskiem gwiazdy różnych wielkości, oraz jedna wielka błyszcząca kula zwana księżycem. Naruto jak i Sakura usiedli na pobliskiej drewnianej ławeczce, po czym spoglądali w ciemne niebo. W pewnej chwili Haruno w oddali zauważyła wyłaniające się z krzewów, wielkie żółte oczy. Następnie z tamtej strony dało się usłyszeć głośne żałosne miauczenie. Po chwili im oczom ukazał się czarny pręgowany kot, który kulał:

- Coś mu się stało w nogę… - odezwała się smutno Haruno, spoglądając na jego kończynę.

- Chcesz go uleczyć? – zapytał Uzumaki patrząc na twarz swojej koleżanki.

- Chciałabym ale widzę że jest chyba dzikim kotem, i nie da się go złapać.

- Nie ma rzeczy niemożliwych! – krzyknął niebieskooki po czym podążył w stronę kota, który zaczął przed nim uciekać. Haruno spoglądała na tą śmieszną sytuację, blondyn biegał po murkach, drzewach, był nawet na posesji jakiegoś pana. W końcu przed stawem udało się mu złapać zwierzaka. Lecz ten w swojej obronie użył ostrych jak brzytwa pazurów, i zostawił na twarzy blondyna 3 wielkie szramy. Naruto z bólu puścił kota, i zakrył dłońmi swoją twarz. Po chwili dotarł do Haruno, która była przerażona widokiem ran na jego twarzy:

- Coś Ty narobił!? – zapytała unosząc dłonie ku górze przystawiając je do policzków niebieskookiego.

- Złapałem go na chwilę, ale niestety uciekł.

- Siadaj tu! – krzyknęła różowowłosa, po czym zaczęła uleczać twarz niebieskookiego. Po chwili po szramach nie było ani śladu. Nastała niezręczna cisza, niebieskooki spojrzał na Haruno która zaczęła nerwowo bawić się włosami. Nie wiedział dokładnie o co chodzi, lecz domyślał się. Chciał zacząć ten sam temat co kiedyś, na który nie dostał odpowiedzi ponieważ zawsze ktoś przeszkadzał gdy Haruno chciała już odpowiedzieć. W końcu po chwili namysłu zapytał:

- Wszystko w porządku??

- Tak… - odpowiedziała niepewnie nawet nie patrząc na swojego przyjaciela.

- Coś mi się nie wydaje… - zaczął, ułożył swoją dłoń na jej dłoni. – Pytam o to już trzeci raz, ale chciałbym wiedzieć o co chodzi… Czemu powiedziałaś że nie jesteś szczęśliwa z Sasuke??

Minęła dłuższa chwila za nim udzieliła odpowiedzi na to pytanie. Nie wiedziała jak ułożyć swoją odpowiedź, jak na to co za chwilę powie zareaguje blondyn. Żyła z Sasuke tylko dla  córki, cała jej miłość z dnia na dzień gasła.

- Bo nie jestem … Nie kocham go już…

- Rozumiem… A co z Saradą?

- Kocham ja ale... Nie jest ona moją córką. – powiedziała po czym z jej oczu zaczęły sączyć się słone łzy.

- Jak to nie?! – krzyknął niedowierzając temu co słyszy Uzumaki.

- Sarada to córka Sasuke i Karin.

- Zdradził Cię?!

- Yhym. – westchnęła kiwając głową. - Ale to było dawno. Lepiej powiedz co z Twoją rodzinką.

- Mam podobnie jak Ty. – powiedział poważnym głosem. – Nie kocham Hinaty…

- Jak to? – zapytała cicho, patrząc na twarz niebieskookiego.

- Wszyscy mówili że pasujemy do siebie, ale…  Ehhh… - westchnął po czym spojrzał na Haruno. – Ja nadal kocham kogoś innego…

- Rozumiem… - powiedziała smutno odwracając głowę w drugą stronę i dokończyła szeptem – Szczęściara…

- Hym? Czemu posmutniałaś??

- Niee to nic…

- Czemu?? – zapytał ponownie kucając przed Haruno, przystawiając twarz naprzeciw niej.

- Ta dziewczyna którą kochasz musi być szczęściarą. – powiedziała z uśmiechem na ustach, stukając przyjaciela w czoło.

- No to witaj szczęściaro dattebayo! – krzyknął uśmiechając się do koleżanki także stukając ją w czoło.

- Hę!? Czy Ty…

Uzumaki nic nie odpowiedział, wystawił Haruno język po czym przytulił ją do siebie. Na początku zielonooka była w szoku postępowaniem blondyna, lecz po chwili wtuliła się w ciepłe ciało swojego przyjaciela a gdy się od siebie oddalili ta szturchnęła go tak że upadł na ziemię. Po chwili wygłupów, odezwała się różowowłosa:

- Będę musiała już wracać do domu. Jest środek nocy!

- No to wracamy!

***

Następnego dnia w akademii dla młodych ninja, miały odbyć się badania które miały na celu stwierdzenie gotowości do uczestnictwa w zajęciach, stwierdzenia różnych zdrowotnych problemów uczniów oraz prawidłowego rozwoju dzieci. Haruno właśnie kończyła badać pierwsze dwie grupy, w których uczyli Kakashi i Iruka. Następną klasą do jakiej miała przejść była klasa Naruto w której był jego syn Bolt oraz jej córka Sarada. Podeszła pod drzwi Sali z której było słychać krzyki dzieciaków ale nie było słychać Hokage Wioski Liścia. Zastukała do drzwi, gdy je otwierała nastała cisza, lecz gdy weszła do środka na nowo zaczął się chaos. Uzumaki przywitał się z Haruno poprzez podanie dłoni, po czym weszli na środek lecz nikogo to nie zaciekawiło. Wtedy Haruno postanowiła że trzeba opanować te dzieciaki i na cały głos krzyknęła ukazując swoją wściekłość:

-  Ma być cisza shannaro!

- Tak jest! – krzyknęły przerażone dzieciaki, od razu siadając w swoich ławkach.

- Po co Pani przylazła? – zapytał blondynek z niebieskimi oczami, robiąc dziwną minę.

- Żeby Was zaszczepić na wściekliznę Bolt…. – odpowiedziała uśmiechając się Haruno ukazując bardzo dużą strzykawkę.

- Hah w końcu Pani wyleczy go z głupoty! – krzyknęła dziewczynka znajdująca się na końcu Sali.

- Ej! To nie było miłe! – krzyczał młody Uzumaki w stronę dziewczynki.

- Zamknij się i siadaj matole… - powiedziała Sarada, która już nie miała cierpliwości do swojego rozwrzeszczanego kolegi.

- Jeżeli jesteście gotowi proszę podchodźcie do mnie po kolei. – powiedziała zielonooka rozkładając sprzęt medyczny na biurku nauczyciela.

- Pfff ja nigdzie nie będę szedł! – krzyknął obrażony blondynek siadając na krześle.

- Bolt zapraszam do mnie! – krzyknęła Haruno machając do ucznia.

Po zbadaniu wszystkich dzieci, różowowłosej został do zbadania jeszcze nauczyciel który stawiał pewne opory, ponieważ bał się strzykawki a po tym musiała napisać sprawozdanie. Usiadła w fotelu nauczyciela a Naruto stał nad nią. Klasa w tym czasie siedziała na swoich miejscach, rozmawiając szeptem do siebie. Lecz Bolt i Sarada, nie rozmawiali patrzyli na swoich rodziców coś im pomiędzy nimi nie grało:

- Ej Sarada… Widzisz to co ja? – zapytał blondynek przybliżając się do koleżanki.