36. Władca 5 żywiołów

- Witaj Sasuke. - powiedział poważnym tonem niebieskooki, wstając z fotela i podchodząc do okna.- Co cię do mnie sprowadza?

- Ugoda.

- Hę?

- Nie chce już z Tobą walczyć, zrozumiałem że do niczego w ten sposób nie dojdziemy.- powiedział podając dłoń Uzumakiemu.- To jak?

- Dobra. - odpowiedział niechętnie podając rękę na zgodę. - Ale jak tylko spróbujesz mi zaszkodzić zabije Cię, poszatkuje na kawałki, wsadzę do beczki i zakopie 200m od Konohy! Ludzie będą po Tobie deptać...

- Wystarczy zrozumiałem. - przerwał kruczowłosy uśmiechając się do blondyna, po czym on zrobił to samo.- Aha i jeszcze coś. - Dokończył czarnooki, po czym wyjął z kieszeni czarnych spodni niewielką karteczkę, poskładaną w najmniejszy rozmiar.  Spojrzał na niebieskookiego dziwnym spojrzeniem, po czym podał mu skrawek papieru.

- Co to? - zapytał blondyn chcąc otworzyć wiadomość.

- To od Hinaty, dla Sakury.

Uzumaki posłał kruczowłosemu podejrzane spojrzenie, i odłożył ostrożnie karteczkę na blat stołu. Uchiha po pożegnaniu,  wyszedł z jego gabinetu, a Naruto na nowo zaczął przeglądać korespondencje, która do niego przychodziła, zajmując mu miejsce przy biurku. Tymczasem dziewczyny przebywały w parku, Ayako i Sakura siedziały na ławce a Yahiko i Minato nad jeziorkiem nieopodal nich. Kunoichi rozmawiały na wiele różnych tematów, w końcu nie widziały się przez dłuższy czas a były jak siostry. Czarnooka spoglądała na bawiącego się chłopczyka, który machał energicznie rączkami. Czerwono włosa zaniepokoiło to jego machanie, ponieważ gdy to robił wiatr stawał się silniejszy niż gdy siedział on spokojnie. Nagle do małego podszedł drugi chłopczyk był on na pewno starszy niż Minato. Kopnął on zielonookiego bo siedział jak to on określił "na jego trawie". Blondynek zaczął płakać, po czym przytulił się do Yahiko która poczuła na sobie zimne krople deszczu. Spojrzała w górę lecz niebo było przejrzyste, nie było żadnej podejrzanej chmury.

- Emm Sakura-chan?

- Znowu pada... - powiedziała różowowłosa podchodząc do nich i biorąc synka na ręce.- Ja już będę wracać.

- No to do zobaczenia! - krzyknęła na pożegnanie Namida, machając oddalającej się przyjaciółce. Gdy odwróciła głowę dostrzegła Yahiko siedzącą bardzo blisko niej i patrzącą na nią jakby chciała coś powiedzieć.

- Stało się coś?

- To dziecko... - zaczęła pokazując palcem na niebo. - Kontroluje pogodę.

- Co ty za głupoty gadasz! Naoglądałaś się jakiś dziwnych misji czy co?! - powiedziała stukając czerwono włosom w czoło.

- Mówię prawdę!

- Udowodnij! - krzyknęła Namida krzyżując ręce na piersiach i zamykając oczy, co sprawiło że wyglądała przezabawnie.

- Więc powiedz mi kiedy było tak że podczas słonecznej pogody bez żadnej chmurki zdarzyły się opady deszczu?! – tłumaczyła trzymając palec wskazujący w górze. - I to akurat wtedy gdy Minato zaczął płakać?!

- To żaden dowód!

- Ayako! Może istnieć takie coś! Nazywa się to...- przyłożyła palec do podbródka i dokończyła przypominając sobie nazwę.-  Władca pięciu żywiołów!

- Ej chwila wróć stop. Są przecież tylko cztery żywioły! Ziemia, ogień, woda i powietrze.

- No właśnie nikt nie odkrył tego ostatniego żywiołu! Dlatego jest on nieznany. - zakończyła swój wykład Yahiko, lecz w drodze do wynajętego domu cały czas o tym rozmawiały. W tym samym czasie, próg domu przekroczyła właśnie różowowłosa kunoichi ze śpiącym synkiem na rękach. Powędrowała do  jego pokoju, po czym ułożyła go wygodnie w łóżeczku, przykrywając kocykiem. W ich wspólnym pokoju Uzumaki przeglądał różne zwoje, gdy zauważył zielonooką uśmiechnął się promiennie.

- Witaj kochanie.

- Hej, jestem wyczerpana. - powiedziała kładąc się na blondynie.

- A czym?!

- Sama nie wiem. - odpowiedziała wystawiając język na wierzch po czym ucałowała niebieskookiego w usta.

- Tylko tyle?

- Tak bo idę spać! - krzyknęła schodząc z niego i kierując się w stronę łazienki.

- Kochanie! W kuchni masz wiadomość od kogoś. - krzyknął, specjalnie nie mówił kto to ponieważ na pewno stargała by w drobny mak karteczkę.

- Dobrze. - powiedziała wchodząc do kuchni i biorąc skrawek w swoje dłonie, rozłożyła go na większą część i zaczęła czytać.

"Witaj Sakura! Dawno się nie widziałyśmy... Moze i dobrze, ale i tak żądam walki o blondyna. Mimo że jestem z Sasuke, którego ty nigdy nie zdobyłaś. Spotkamy się jak tylko będę w stanie walczyć, bo nie daruje Ci niczego ...

                                                                                                                                        Hyuuga"

Haruno zbladła po czym upadła na ziemię. 

 

Odgłos był na tyle głośny że blondyn usłyszawszy go przybiegł jak najszybciej,  widząc co się stało, uklęknął obok niej po czym ułożył różowowłosą na swoich kolanach, przeczesując jej aksamitne włosy. Jego serce waliło jak oszalałe nie wiedział co mogło stać się zielonookiej, lecz po chwili jego ukochana zaczęła powoli otwierać oczy, spoglądając na niego.

- Naruto...

- Sakura-chan nic nie mów. - odpowiedział biorąc ją na ręce, kierując się w stronę sypialni. Ułożył ją na łóżku i przykrył tak by było jej ciepło. Spojrzał na nią, nadal była blada ale coś go trapiło dlatego udał się do miejsca gdzie różowowłosa omdlała. Na ziemi znalazł skrawek papieru, ten który dał mu Sasuke. Wziął go do rąk i zaczął czytać, gdy  skończył w jego wnętrzu wrzało, nie mógł się opanować.

- Grr Hinata! - krzyknął lecz na tyle cicho by nie zbudzić śpiącej ukochanej i synka.

Przetargał karteczkę na pół i wrzucił ją do kosza. Podszedł do szafy z której wyjął swój strój Hokage po czym wyszedł z  pomieszczenia. Kierował się w stronę domu Hyuugi, by z nią delikatnie mówiąc "porozmawiać". Po około 20 minutach dotarł pod jej posiadłość, zapukał dość głośno do drzwi. Po chwili ujawniła się w nich Hyuuga już bez swojego brzuszka, widząc zdenerwowanego blondyna domyśliła się o co może chodzić lecz nie pokazywała tego po sobie:

- Ohayo Naruto-kun...

- Hinata... - powiedział drżącym głosem, lecz następnie wykrzyczał. - Czego ty do cholery chcesz od Sakury-chan!

- Zemsty ! - krzyknęła wychylając się do przodu by Uzumaki widział ją w całej okazałości.

- Co ona Ci zrobiła!

- Odebrała mi Ciebie rozumiesz?- zapytała Hyuuga chcąc przytulić blondyna lecz ten natychmiast ją odepchnął.

- Ja od zawsze kochałem ją! - wykrzyczał prawie na całą wioskę.- I zawsze bym ją wybrał!

- Kłamiesz!

- Zostaw ją w spokoju! - krzyknął na pożegnanie, wracając pospiesznie do swojej posiadłości.

 

Gdy wrócił do posiadłości, nie zastał w niej Haruno. Przeszukał całe pomieszczenie na marne, na ostatku wtargnął do pokoju syna lecz przebywał tam nadal śpiący Minato. Niebieskooki spojrzał na spokojny sen chłopca, po czym ucałował go w czółko. Uzumaki szukał jakichkolwiek poszlak, które mogły by mu podpowiedzieć gdzie może być teraz zielonooka lecz na marne. W końcu zrezygnowany usiadł na skraju łóżka, i zatopił twarz w dłoniach. Jedna łza za drugą spływała po jego twarzy, opadając na podłoże. Sam nie wiedział czemu akurat płakał, w tym czasie obudził się blondynek posyłając mu promienny uśmiech. Mimowolnie uśmiechnął się w jego stronę, podszedł do niego i wziął go na ręce. Zielonooki przytulił się do swojego ojca rozglądając się wokoło za swoją mamą. Wtem usłyszeli jak ktoś wszedł do budynku, była to zielonooka z wielkimi siatkami produktów które zapewne nabyła w pobliskim sklepie. Uzumaki czym prędzej podbiegł do Haruno, zostawiając syna na ziemi, po czym przytulił ją do siebie.

- Nigdy więcej mnie tak nie strasz!

- Co się stało? - zapytała nie wiedząc o co chodzi, oddając uścisk.

- Zemdlałaś, a później myślałem że po tym liście ty...

- Ja co? - zapytała patrząc mu prosto w oczy różowowłosa.

No to kolejny z ostatnich rozdziałów ujrzał światło dzienne^^ Notka nudna zdaję sobie z tego sprawę:P  Ale następna będzie lepsza:D Mam taką nadzieje dattebyo:P Muszę jakoś jeszcze napisać stosowne zakończenie i powoli się żegnać:D No ale to jeszcze nie dzisiaj :D Pozdrawiam! I życzę miłej niedzieli:P