34. Dwa szczęścia

- Mianowicie? – niecierpliwił się blondyn.

- Za dwa miesiące zrzekam się praw do bycia Hokage. – powiedziała z uśmiechem na ustach. – Chcę aby ktoś inny objął to stanowisko.

Shizune jak i Hokage widząc zaskoczenie na twarzach zakochanych zaczęły się śmiać na całą Wioskę. Po 2 minutach szoku, mogli już coś powiedzieć:

- Że – zaczął niebieskooki.

- Co? – dokończyła zielonooka.

- Chce żebyś zastąpił mnie Naruto.

- Ale że już?!  Będę umiał w ogóle? – zapytał łapiąc się za głowę.

- Dzieci umiesz robić więc sprawować władzę na pewno też. – odpowiedziała śmiejąc się brązowooka spoglądając na Haruno.

- A no to dobrze. – powiedział ze spokojem także się śmiejąc.

Lecz gdy tylko Hokage i Shizune odeszły Uzumaki wyszedł przez Haruno i krzyknął na całą Konohę:

- Yatta! Nareszcie! – gdy wykrzykiwał te słowa skakał jak dziecko dostające nową zabawkę.

- Naruto… - powiedziała różowowłosa by go uspokoić lecz to nie skutkowało więc podeszła do niego i stuknęła go w głowę. – Naruto!

- Bolało! – powiedział łapiąc się za głowę. – Dawno mnie nie uderzyłaś.

- To zacznę bo mnie nie słuchasz! – krzyknęła lecz po chwili uspokoiła się – Chodźmy stąd.

 

Czas leciał nieubłagalnie szybko, mijały kolejne miesiące, Haruno była już w 9 miesiącu ciąży. Była zmęczona tym stanem jak każda normalna kobieta ale mimo to dawała sobie radę. W tym „przedsięwzięciu” wspomagał ją również nasz niebieskooki. Dzisiejszego dnia miało przyjć na świat ich dziecko, oraz Naruto miał objąć stanowisko nowego Hokage Wioski Ukrytej w Liściach. Rankiem różowowłosa spożywała śniadanie, natomiast niebieskooki chodził od okna do okna. Jeszcze nigdy Haruno nie widziała go tak zdenerwowanego.

- Naruto nie denerwuj się tak... – powiedziała kunoichi, biorąc łyk herbaty.

- Jeszcze nigdy się tak nie bałem Sakura-chan...

- Ja też się przecież boję, kochanie.

- Czego? – zapytał zaskoczony wpatrując się w ukochaną.

- Porodu. – odpowiedziała głaszcząc niemały brzuszek.

- Na pewno będzie Cię bolało bardziej niż mnie. – powiedział chichocząc blondyn który po chwili przykucnął obok różowowłosej, tak by przylgnąć do jej brzucha.

- Heh umiesz pocieszyć człowieka. – westchnęła gładząc Uzumakiego po czuprynie.

- Mam nadzieję że będziesz tu z nami za niedługo, bo aż się rwiesz na ten świat – powiedział czując potężnego kopa ze strony maluszka.

- Cieszy się. – szepnęła Haruno. – Ale na nas już pora. – powiedziała powoli wstając z krzesła.

- No to chodźmy. – powiedział łapiąc ją za rękę.

Za niedługą chwilę dotarli do budynku Hokage, blondynka czekała tam na niego wraz z płaszczem podobnym do tego który miał jego ojciec. Na uroczystość gromadziły się tłumy, przyszli wszyscy mieszkańcy Konohy, inni Hokage z Gaarą na czele.

- Jak wyglądam? – zapytał niebieskooki, ukazując swój nowy image.

 

 Haruno siedziała na fotelu gdy poczuła pod sobą straszne ciepło. Zaczęło się, poczuła silne skurcze, lecz próbowała jeszcze wytrzymać.

- No to ja idę. – powiedział całując różowowłosą w czoło, i podążając za Tsunade na balkon. Uwagę Shizune przykuła zielonooka która siedziała przygarbiona i strasznie czerwona na buzi. Postanowiła do niej podejść:

- Sakura, co ci się dzieje?

- Chyba się zaczęło... – odpowiedziała na jednym tchu.

- Ale wybrało sobie moment. – powiedziała rozkładając fotel tak by Haruno leżała, po czym przygotowała ją do porodu. Zdjęła z niej to co musiała i zadała jedno pytanie. – Nie dasz rady dojść do szpitala co nie?

- No chyba śnisz Shizune! – krzyknęła w przypływie bólu.

- Jiraiya? – zwróciła się do białowłosego. – Popilnuj jej. – powiedziała wybiegając do Tsunade. Gdy znalazła się już obok niej zaczęła ją lekko ale niecierpliwie szturchać, na co blondynka się oburzyła i krzykła prosto do mikrofonu:

- Co do cholery?!

- Sakura rodzi. –szepnęła tak by nikt inny nie usłyszał.

- Że co?! Zajmij czymś tłum. – powiedziała łapiąc Uzumakiego za płaszcz,  ciągnąc go za sobą.

- Co się stało Babuniu?

- Zaczęło się... – powiedziała widząc różowowłosą, podchodząc do niej, łapiąc ją za dłoń. – Bardzo boli?

- Nie no łaskocze!

- Naruto bądź przy niej. – zaczęła – tylko uważaj by Cię nie zabiła.- dokończyła już szeptem.

-Nie ma sprawy. – powiedział siadają obok niej na krześle, łapiąc ją za rękę. – Będzie dobrze kochanie.

- Boli! – krzyknęła przez łzy, ściskając dłoń blondyna co spowodowało także napływ bólu ale u Uzumakiego.

- Mnie też dattebyo!- krzyknął w myślach niebieskooki.

- Jeszcze troche Sakura! – krzyknęła Tsunade, oczekując aż maleństwo pokaże się na świecie. Wtem przeszkodziła jej czarnooka:

- Hokage-sama tłum się niecierpliwi.

- Zajmij ich, za chwilę wyjdę! – powiedziała ukazując palcem na balkon.

- Tak jest! – potwierdziła po czym pomyślała. -  Ja już nie mam pomysłów T^T.

- Aaaaaa! – krzyczała Haruno by „wyzbyć” się bólu.

- Prawie!  Jeszcze raz!

- Dasz radę Sakura-chan!

Nagle wszyscy zgromadzeniw pomieszczeniu usłyszeli krzyk noworodka. Tsunade po umyciu malca, wzięła pomarańczową bluzę jego ojca i owinęła go w nią, po czym ułożyła go obok Haruno. Był taki malutki, a zarazem miał tak silny głos że Jiryia w końcu zatkał uszy a tłum zaczął nasłuchiwać wydawane przez noworodka okrzyki.

- To chłopczyk, gratulacje. – powiedziała blondynka, kierując się w stronę balkonu i posyłając uśmiech w stronę Naruto. Widząc niecierpliwiący się tłum postanowiła poinformować ich o incydencie, nie mogła wymyśleć żadnej innej wymówki. – Przepraszam za opónienie ale właśnie narodził się syn przyszłego Hokage.

- Świetnie! – krzyknął tłum, podskakując ku górze w przypywie euforii. Przyjaciele jak i znajomi blondyna zaczęli się przytulać, jak i wymachiwać rękami w górę, nawet sam Akamaru chciał powitać nowego mieszkańca głośno szczekając. Natomiast w gabinecie różowowłosa po chwili odpoczynku spojrzała na małe ruszające się zawiniątko. Uniosła prawą dłoń, po czym odchyliła nieco bluzę by ujrzeć skarb na który dawno czekała. Uzumaki także był bardzo ciekawy, wyglądu swojego potomka. Nachylili się razem nad dzieciątkiem, dzieliły ich milimetry:

- Jest śliczny. – szepnęła delikatnie całując chłopczyka w policzek.

- Dziękuje Sakura-chan. – szepnął by nie zbudzić małego, po czym ucałował Haruno w czoło.- Byłaś dzielna.

- Jak zawsze – powiedziała dumna z siebie i ponownie spojrzała na syna.

Był on jeszcze bardzo malutki, a mimo to posiadał bardzo długie, z przodu sięgające do oczu blond włoski, z tyłu były one krótsze i stojące tak jak u ojca. Jego zielone błyszczące oczka były identyczne jak u mamy. Dostał również od niebieskookiego takie same kreski na policzkach, jednym słowem podobny do ojca, dziadka i matki. Wpatrywanie się w malca przerwała Tsunade, która przyszła po Naruto:

- Proszę wyjdź już do nich...

- Nie ma sprawy! – powiedział podnosząc się i kierując w stronę wyjścia.

- Nie zapomniałeś o czymś? – zapytała zielonooka, robiąc wielce obrażoną minę.

- Ach tak. – westchnął, podszedł do kunoichi a następnie przemówił do małego. – Minato zaraz wracam, za parę chwil staniesz się synem Hokage.

Po paru chwilach blondyn wyszedł wraz z Tsunade do tłumu, pierwsza podeszła do mikrofonu brązowooka myślami błądząca nad malutkim dzieckiem jej dwójki ulubionych ninja, lecz w końcu przemówiła:

- Uporaliśmy się z problemem. Ogłaszam Wam nowego Hokage wioski liścia – Naruto Uzumakiego! Po tylu latach, zasłużył na to stanowisko jak nikt inny! – dokończyła blondynka na co tłum zaczął wiwatować, następny przemawia niebieskooki:

- Dziękuje Wam! Moim marzeniem od zawsze było zostanie Hokage, jestem szczęśliwy bo dziś spełniły się moje dwa marzenia. Po pierwsze dostałem ten tytuł, a po drugie jestem ojcem!

- Gratulacje Naruto! Brawo! – słyszał krzyki swoich najbliższych przyjaciół.

- Moja ukochana Sakura-chan nie może jeszcze tu być, ale to ona pozwoliła mi być ojcem! – gdy skończył zdanie usłyszał w gabinecie ponowny krzyk swojego dziecka. Kątem oka zobaczył co się działo, to Shizune wzięła go na ręce po czym powędrowała w stronę blondyna, kładąc mu dziecko w ramiona. Gdy tylko zielone oczy małego spojrzały na ojca zaczął na nowo płakać:

- Babuniu co mam zrobić?!