6. Rozbudź we mnie uczucia na nowo.

Hejka :) Witam wszystkich :) Miałam nie wstawiać dzisiaj tej notki ponieważ nie chciało mi się jej pisać ale w końcu wzięłam się za siebie i napisałam :P Może być nieco nudna i krótka, no ale może Wam się spodoba ;) Zapraszam na kolejną notkę, oraz do jej komentowania bo jak wiecie komentarze to taki napęd dla mnie do pisania ;) Pozdrawiam!

"Przychodzi w życiu moment, kiedy zaczyna do nas dochodzić, że zależy nam na kimś za bardzo... Stanowczo za bardzo..."

- Chodź. – powiedział spokojnie podnosząc różowowłosą, a ta rozzłościła się i uderzyła blodnyna w bark tworząc ogromnego siniaka. Niebieskooki widząc zachowanie przyjaciółki postanowił działać. – Tajuu Kage Bushin no Jutsu!

Po wypowiedzeniu tych słów wokół zielonookiej ustawiły się wierne kopie niebieskookiego. Klony stojące z przodu chwyciły Haruno za nogi, natomiast te co stały z tyłu za ręce. Uzumaki pożegnał się z resztą imprezowiczów po czym wyszedł wraz z wyprowadzaną przez jego klony różowowłosą. Na początku zielonooka zaczęła wyrywać się ze wszystkich swoich sił z uścisku blondynów ale na marne, więc z biegiem czasu zaczęła się uspokajać. Niebieskooki szedł w ciszy, kiedy jego przyjaciółka przeklinała jego osobę od czasu do czasu. Gdy dotarli do parku, gdzie nie było żadnej żywej duszy ponieważ był to środek nocy, odezwała się różowowłosa:

- Naruto możesz mnie już puścić?

- A uspokoiłaś się już w końcu? – zapytał odwracając się w jej stronę lecz nie patrząc na nią.

- Tak. – westchnęła opuszczając głowę w geście rezygnacji. – Będę już grzeczna.

- Obiecujesz?

- Tak. Przecież powiedziałam! – krzyknęła trochę się nie kontrolując lecz chwilę później powiedziała już nieco spokojniejszym tonem głosu – Ale będziesz musiał mi pomóc iść bo trochę mi się kręci w głowie i …

- I?

- Widzę Ciebie w większej ilości…  - powiedziała mrugając parokrotnie oczami.

- To Kage Bushin… - powiedział podśmiechując się pod nosem.

- Nie śmiej się ze mnie!

- Podobno miałaś być już grzeczna… - odwrócił się na pięcie.

- Ej!! No oki oki! – krzyknęła a niebieskooki dezaktywował jutsu po czym klony rozpłynęły się w gęstym dymie. Skrzyżowała dłonie na piersiach po czym upadła na ziemię, siadając na niej. Uzumaki podszedł do niej i chwycił ją pod rękę, bez słowa. Ona chwiejąc się  na nogach wstała i zaczęła iść przed siebie. Swoje kroki kierowali w stronę domu zielonookiej, lecz nie dotarli tam szybko ponieważ różowowłosej zrobiło się niedobrze i zatrzymali się na ławce nieopodal. Kunoichi nie była w najlepszym stanie: mdliło ją, bolała ją głowa jak i wszystkie mięśnie oraz zabandażowane dłonie. Blondyn nie dawał po sobie poznać tego że martwił się o swoją przyjaciółkę, która schlała się prawie do nieprzytomności. A także był zły za to że porządnie oberwał od niej prawym sierpowym przez co został jeszcze ślad, po którym się pomasował. Siadając na ławce zielonooka stwierdziła:

- Mogłam tyle nie pić – chwyciła się za głowę.

- Też tak myślę. – powiedział. Na jego twarzy dało się spostrzec lekki uśmiech. – Idziemy dalej?

- Tak chodźmy to już niedaleko. – odpowiedziała, po czym podniosła się z ławki. Chciała podziękować niebieskookiemu za to że pilnował ją na tej imprezie za każdy nawet mały gest, a nawet za to że musiał ją wynieść z imprezy. Wybiegła koślawo przed niego i stanęła nieruchomo.

- Stało się coś? – zapytał nie wiedząc o co chodzi.

- Dziękuje. – powiedziała wyciągając zabandażowane ręce przed siebie. Bała się że jeżeli za bardzo zbliży się do blondyna, na nowo może wezbrać w nim złość, dlatego chciała poczekać na jego reakcję. Uzumaki uśmiechnął się promiennie, tak jak nigdy wcześniej, po czym przytulił delikatnie do siebie przyjaciółkę, która wtuliła się w niego niczym w poduszkę. Niebieskooki nadal był zdziwiony zachowaniem przyjaciółki, lecz teraz liczyła się ta chwila, w której jego temperamentna koleżanka która za każdą głupotę w dzieciństwie by go zabiła teraz domaga się przytulenia.

 W końcu po długiej ciszy odezwał się chłopak:

- Nie ma za co Sakura-chan.

- „Sakura-chan?” – jej imię przemknęło przez jej myśli już dawno tak do niej nie mówił. – Chodźmy do domu. – odsunęła się od niego, po czym poszła zadowolona przodem a zaraz za nią szedł Uzumaki. Gdy dotarli w końcu do domu, Haruno od razu udała się do swojego pokoju rzucając się na łóżko. Niebieskooki także po zdjęciu z siebie ubrań i przebraniu się przykrył się ciepłym kocem po czym odpłynął w krainę snów.

***

Dni mijały szybko, blondyn z każdą chwilą coraz bardziej zbliżał się do swojej przyjaciółki. Ich relacja nie była już taka jak w dniu jego przybycia. To było coś więcej, niż zwykła relacja przyjaciel – przyjaciółka. W dzisiejszym dniu miało odbyć się ściągnięcie opatrunku z dłoni Haruno. Punkt 10, nasza dwójka znajdowała się w szpitalu. Siedzieli na krzesłach oczekując na lekarza, który miał wykonać swoje zadanie. Po chwili z pobliskiego pomieszczenia wychyliła się blondynka o brązowych tęczówkach, w poszukiwaniu osoby zielonookiej:

- Sakura!

- Hokage-sama… Stało się coś?

- Nie. Widzę że jesteś w jednym kawałku więc blondyn się spisał. – powiedziała podśmiechując się w ich stronę.

- Przecież ja umiem chronić ludzi! – krzyknął oburzony niebieskooki.

- O! Widzę że komuś wróciły jakieś uczucia. – powiedziała kpiąco brązowooka.

- Ej babuniu przesadzasz. – powiedział naburmuszony.

- Co Cię tak zmieniło??

- Nic… - odwrócił się na pięcie.

- Ehh i znowu ten bezuczuciowiec…. – westchnęła różowowłosa.

- No dobra dosyć tego, chodź Sakura zdejmiemy to w końcu. – spojrzała na niebieskookiego. – Jak Ci to zdejmę to porządnie mu przywal za te wszystkie czasy może się opamięta… -  Uzumaki słysząc to spojrzał kontem oka na przyjaciółkę i zapytał.

- Pójdziesz sama?

- Tak! Nie jestem dzieckiem! 

Po upływie 15 minut Haruno wyszła zadowolona z gabinetu. Na jej dłoniach nie było ani śladu po chakrze Kyuubiego. Podeszła do rejestracji by móc podpisać niezbędne dokumenty, a następnie wraz z Uzumakim wyszła z budynku. Mimo że ich relacje nieco uległy zmianie blodnyn nadal pozostawał niewzruszony jeżeli chodziło o relacje międzyludzkie. Ale w dzisiejszym dniu cieszyła się że już może samodzielnie funkcjonować.

- Hah! Są już zdrowe patrz patrz! – krzyknęła pokazując światu swoje dłonie.

- Widzę… - wymamrał. – Chwalisz się nimi już od wyjścia ze szpitala…

- Naruto-kun! Sakura-san! – krzyczała z daleka postać która biegła w stronę naszej dwójki, jak się po chwili okazało była to granatowłosa kunoichi i białych oczach. – Hinata Hyuuga.

- Co się stało Hinata? – zapytał zaciekawiony niebieskooki, podchodząc bliżej do dziewczyny.

- Akamaru wpadł do przepaści i nie możemy go z stamtąd wydostać.

- I jak Naruto ma Wam tu niby pomóc? – zapytała zażenowana zielonooka.

- Jako jedyny może wykonać Tajuu Kage Bushin i myśleliśmy że takim sposobem uda się nam go wydostać.  – wytłumaczyła nieśmiało granatowłosa.

- No to chętnie pomogę. – powiedział promiennie uśmiechając się w jej stronę.

- „ Przecież jak zaraz ją trzepnę to nic z niej nie zostanie!” – krzyczała w duchu Haruno, nawet nie słyszała wołania Uzumakiego.

- Sakura! Sakura-chan!

- Co?! – odkrzyknęła obrażona.

- Idziesz z nami? – kunoichi spojrzała na niebieskookiego a następnie przeniosła wzrok na białooką po czym odwróciła się na piecie. – Nie! – kierowała się w stronę swojego domu. Całą drogę kipiała ze złości, jak on mógł tam po prostu z nią tam pójść? No w sumie Akamaru miał kłopoty no ale jakby Naruto nie było to co by zrobili?! Grrrr…. Coraz bardziej zaczynała ją denerwować postać granatowłosej. Przekręciła kluczyk w drzwiach, i popchnęła je by wejść do środka. Skierowała swoje kroki w kierunku pokoju dziennego w którym wdrapała się na parapet okna i tam usiadła oczekując na niebieskookiego. Oparła brodę o swoje nogi, które podsunęła do siebie. Spojrzała na wprost, zauważyła tam stare zdjęcie teamu 7. Zeszła powoli z okna po czym podeszła do szafki na której stał przedmiot. Wzięła przedmiot w swoje dłonie i ułożyła się na łóżku.

- „ Coś ty ze mną zrobił…” – pomyślała patrząc na postać naburmuszonego blondyna na zdjęciu, a następnie przeniosła wzrok na postać kruczowłosego. – „Przerażasz mnie… Chcesz wykorzystać do paskudnych rzeczy… Co się z Tobą stało…”

Gdy tak rozmyślała nad swoimi kompanami z drużyny – zasnęła. Była zmęczona denerwowaniem się na swojego przyjaciela. Nagle usłyszała brzdęk na parterze, przetarła oczy – nie wiedziała ile tak naprawdę spała, lecz blondyna nadal nie było w domu, wtem brzdęk rozległ się po raz drugi z nerwów wypuściła zdjęcie z rąk, chciała je złapać lecz już nie zdążyła. Ramka wraz ze zdjęciem upadła na ziemię lecz nie rozbiła się, pękła szybka w taki sposób że rozdzieliła postac czarnookiego od naszej dwójki. Haruno zeszła z łóżka po czym ponownie wzięła zdjęcie w swoje dłonie. Zauważyła na nim ryse. Przejechała wskazującym palcem po szybce, wtem do pokoju wszedł niebieskooki.

- Nic Ci się nie stało? – zapytał patrząc na postać Haruno.

- Nie… Zdjęcie wypadło mi z rąk. – uniosła ramkę do góry.

- Trzeba wymienić szybę. – powiedział biorąc przedmiot w swoje dłonie. Wtedy zauważył coś niepokojącego. – Ta rysa przeszła w taki dziwny sposób…

- Jakby oddzielała nas od Sasuke. – powiedziała wstając i otrzepując się z kurzu.

- Spokojnie… To tylko przesąd. – odpowiedział kładąc swoją dłoń na jej barku.

- Ej ej! – krzyknęła uderzając w rękę niebieskookiego. Przypomniała sobie że jest obrażona na swojego przyjaciela. – Łapki przy sobie!

- Jesteś na mnie obrażona? O co?!

- Tak! – oparła się o ścianę i zrobiła naburmuszoną minę.

- Ale o co?!

- Miałeś się mną opiekować! A poszedłeś z Hinatą…

- Ale oni mnie potrzebowali. – odpowiedział tłumacząc swoje zachowanie.

- Ja też Cię potrzebuje. – łzy zaczęły się zbierać w kącikach jej oczu.

- Niby do czego? Jesteś już zdrowa. – pokazał na jej dłonie. Nie potrafiła wytłumaczyć dlaczego miał z nią zostać. Była zazdrosna o swojego przyjaciela ale nie mogła przecież tego po sobie pokazać.

- Byłam sama…

- Trzeba było się z kimś przejść.

- Wszyscy byli zajęci… Nawet Sai…

- Tak?

- Jest na misji…

- Nauczył się już jakichś uczuć?

- Tak. – odpowiedziała stanowczo. – Ale jak widać Ty się ich oduczyłeś! – krzyknęła ze łzami w oczach.

- Uspokój się Sakura-chan. – powiedział ściągając z głowy swój ochraniacz. Podszedł bliżej do kunoichi po czym zawiązał go na oczach przyjaciółki. Nie obyło się bez jej protestów i skarg.

- Co ty wyczyniasz idioto?!

- Zaufaj mi…

- Jak coś dla mnie zrobisz. – powiedziała zsuwając opaskę z oczu, patrząc wprost na Uzumakiego.